எல்லோருக்கும் வணக்கம் ! இந்நேரம் என்னைப் பற்றித் தெரிந்திருக்கும், ஆமாம், நான் தான் விஜயா,
மன்னிக்கவும், நாகை விஜயா, இது தான்என்னை நினைவு கூறும், பத்திரிக்கையாளர்களால் சூட்டப்பட்ட
பெயர்.என்ன தான் பத்திரிக்கையில் தாங்கள் எல்லோரும் என்னைப்பற்றிய செய்திகளை கடந்த சில நாட்களாக
நிறைய படித்திருந்தாலும்அவைகளில் துளி கூட உண்மை இல்லாத காரணத்தாலும், உடனேஅதை
மறுத்திருந்தால் மேலும் சில நாட்கள் என் பெயரை வைத்துஒரு பரபரப்பை உருவாக்கி அவர்கள் தொழிலை
கவனித்திருப்பார்கள்.அதனால் தான் இந்த கலாட்டா எல்லாம் அடங்கிய பின்னர் என் உண்மை நிலவரத்தை
மக்களிடம் சொல்லலாம் என்று இருந்தேன்.என்னடா இவள் பெரிய அரசியல்வாதி போல் முன்னுரை
எல்லாம்கொடுக்கிறாளே என்று பார்க்கிறீர்களா. ஒன்றுமில்லை. இந்த கட்டுரை பிரசுரமாகும் போது
அநேகமாக என்னை போட்டுதள்ளியிருப்பார்கள். அப்பொழுது எனக்காக மவுன அஞ்சலி எல்லாம் செலுத்த
வேண்டாம், அட்லீஸ்ட் ஒரே ஒரு நிமிடம்என்னைப் பற்றி நினைத்து பார்த்தால் அது போதும்.
இப்படி ஒரு கடிதம் கிடைத்த போது அந்த வார பத்திரிக்கைமேலாளர் ஒரு நிமிடம் அதிர்ந்து தான் போனார்.
காரணம், இந்த நாகை விஜயாவைப் பற்றி கடந்த ஆறு மாதங்களுக்குமுன் எழுதாத பத்திரிக்கையே இல்லை.
அதன் பின்னர்வழக்கம் போல் பத்திரிக்கையாளர்களுக்கும் சரி, பாழாய்போன இந்த மக்களுக்கும் சரி,
விஷயத்திற்கா பஞ்சம், அடுத்த பரபரப்பைத் தேடி ஓடி, பழைய விஷயங்களை மறந்து விட்டிருந்தனர்.
சரி, இப்பொழுது விஜயாவின் கடிதத்திற்கு வருவோம்.
எங்களுடைய குடும்பம் அழகான ஒரு சிறிய குடும்பம்அன்பான அப்பா, பாசமிகு அம்மா, செல்லமான தம்பி,
மற்றும் நான்.ஒழுங்காக சென்று கொண்டு இருந்த வாழ்கையில் தான்எத்தனை திருப்பங்கள்.
அதென்னமோ செல்லமாய் வளர்ந்ததாலோ என்னமோ, எனக்கு வயதிற்கு மீறிய வளர்ச்சி, எல்லாம் அந்த
வயதிலேயே இருக்க வேண்டியவை அங்கங்குஅம்சமாக இருந்தன.ஆரம்பத்தில் ரொம்ப கூச்சமாக இருந்த
எனக்கு நாளாக ஆக, இதுவே ஒரு விதகர்வத்தை உண்டு பண்ணியது. வெளியே செல்லும் போது விடலை
பருவத்து பசங்கள்பார்த்து கிண்டல் செய்வதாகட்டும், பள்ளிக் கூடத்தில் பிள்ளைகளை கொண்டு வந்துவிடும்
அப்பா மார்களாகட்டும், வயதை காரணம் காட்டி என்னிடம் தொட்டு பார்த்து தங்களது சபலத்தை தீர்த்துக்
கொள்ளும் பெரிசுகளாகட்டும், இது எல்லாம்எனக்கு ஒரு வித போதையை கொடுத்ததென்னவோ உண்மை.
பஸ்ஸிலோடிரெயினிலோ போகும் போது யாராவது என்னைத் தொட்டு, தடவி பார்த்துஇன்புற்றால், அவர்களை விட
நான் மிகவும் இன்புறுவதுண்டு.
நானும் தம்பியும் பள்ளிக்கூடத்திற்கு செல்லும் போது தெரு முனையில் ஒரு கூட்டம் உட்கார்ந்து கொண்டு
வருவோர்போவோரை கலாட்டா செய்து கொண்டு இருக்கும். தினமும்எங்களையும் இது போல் கிண்டல்
செய்வார்கள்.அந்த இடம் வரும் போது எப்பொழுதும் எனக்கு ஒரேபயம், தம்பியின் கையை கெட்டியாகப்
பிடித்துக்கொண்டுஅக்கம் பக்கம் பார்க்காமல் வந்து விடுவோம். தம்பிக்குதான் ஒரே கோபம் வரும், நான் அவனை
சமாதான படுத்தி அழைத்து வருவேன். வீட்டில் அப்பாவிடம் வந்து சொல்லுவோம், அப்பாவோ,“அவர்கள்
பொல்லாதவர்கள், அவர்கள் எதற்கும் துணிந்தவர்கள்,
நாம் தான் கவனமாக இருக்க வேண்டும்”, என்பார்.
கல்லூரியில், நான் படிக்கும் போது அக்கவுண்ட்ஸ் பாடத்திற்கு புதிதாக வந்த ஆசிரியர் அசோக், திருமணம்
ஆகாத வாலிபர்என்னிடம் மட்டும் தனி கவனம் செலுத்திய போது மனம் சிறகடித்து பறக்கும். என்னிடம் எவ்வித
மறுப்பும் இல்லாததை கண்டு கொஞ்சம்கொஞ்சமாக அத்து மீற ஆரம்பித்தார், உடன் படித்த நண்பிகள் அறிவுரை
சொன்ன போது பொறாமையில் சொல்லுகிறார்கள் என்று எண்ணிக் கொண்டு அவர்களின் அறிவுரைகளை
உதாசினப்படுத்துவேன்.
வருட கடைசியில், தேர்வுக்கு முன்னால் கிடைத்த விடுமுறையின் போது, எங்கள் வணிகவியல் பிரிவு
ஆசிரியர்கள் மற்றும் மாணவிகள் எல்லோரும் சேர்ந்துகொடைக்கானலுக்கு உல்லாச பயணம் சென்றோம்.
பேருந்தில் செல்லும் போதே, அக்கவுண்ட்ஸ் ஆசிரியர் அசோக்என்னைப் பார்ப்பதும் யாரும் அறியாவண்ணம்
சைகை செய்வதுமாக இருந்தார்.எனக்கு முதல் முறையாக பெற்றோரை விட்டு நண்பர்களுடன் சுற்றுலாசெல்லும்
போது கிடைத்த சந்தோஷம் ஒரு புறம், ஆசிரியர் அசோக்கின் காதல்பார்வை மறு புறம் என்னை
சந்தோஷத்தில்பறக்க வைத்தது. கொடைக்கானல் சென்ற போது மதியம் மணி இரண்டாகியது.எல்லோருக்கும்
நல்லதொரு உணவகத்தில் உணவும், அதே ஓட்டலில்தங்குவதற்கும் ஏற்பாடு செய்யப் பட்டு இருந்தது.
சாயந்திரம் ஐந்து மணிக்குஊர் சுற்றி பார்க்கஎல்லோரும் கிளம்பினோம். கடைத் தெருவில் சுற்றி
விட்டுஅருகிலிருந்த போட் ஹவுஸிற்கு சென்றோம். ஒவ்வொரு படகில் பத்து மாணவிகள், உடன் ஒரு ஆசிரியர்
என்று சென்றோம். எங்களது படகில் எதிர்பார்த்தபடி அசோக்வந்தார். படகு சற்று தூரம் சென்றவுடன் மெல்ல
என் அருகே வந்தவர், மற்ற மாணவிகள் பார்க்கும் போதே என்னிடம் சரளமாக பேசிக்கொண்டுஅரட்டை
அடித்துக் கொண்டும் இருந்தார். எனக்குஒரேசந்தோஷம்.
பின்னர், படகு சவாரி முடிந்தவுடன்எல்லோரும்அருகிலிருந்த ஒரு மலைப்பாங்கான இடத்திற்கு சென்றோம்.அந்த
இடத்தையெல்லாம் சினிமாவில் தான் இது வரை பார்த்துஇருக்கிறேன், இப்போது தான் முதன் முதலில் நேரில்
பார்க்க சந்தர்ப்பம்கிடைத்தது. அந்த அழகில் மனம் லயித்து இருக்கும் போது, அசோக் அங்கு வந்தார். அவரைப்
பார்த்தவுடன் என் நண்பர்கள்என்னைப் பார்த்து அர்த்தத்துடன் சிரித்து விட்டு நழுவி விட்டனர்.அசோக் என்னிடம்
பேசிக்கொண்டே மெல்ல மற்றவர்களை விட்டு வெகுதொலைவிற்கு அழைத்து வந்து விட்டார். அந்த மலைப்
பகுதியின் பெயர்காதலர்களின் சதுக்கம் என்றும் இன்னும் சற்று தூரம் சென்றால், அதுவேதற்கொலை செய்து
கொள்பவர்களின் சதுக்கம் என்றும் சொன்னார். அப்போது தான் கவனித்தேன், எங்களைப் போல் அங்கொன்றும்
இங்கொன்றும்சில ஜோடிகள் தென்பட்டனர், அதிலும் ஒரு சிலர் சில்மிஷம் செய்து கொண்டுஇருந்ததைக் காட்டிய
அசோக், என் முகத்தில் தெரிந்தநாணத்தைப் பார்த்து, தைரியம் வரப்பெற்றுஇறுக்க அணைத்து ஒரு முத்தம்
கொடுத்தார். எனக்கு என்ன செய்வதென்றேதெரியவில்லை, மனதில் ஆயிரமாயிரம் பட்டாம் பூச்சிகள்
சிறகடித்துபறப்பது போல் இருந்தது. அவர் முகத்தை நிமிர்ந்து பார்க்க கூட தைரியம் வராமல் வெட்கத்தில்
தலையை கவிழ்த்துக் கொண்ட போது, அசோக் என்னை அலேக்காகத் தூக்கிக்கொண்டு அருகில் இருந்த ஒரு
மறைவிடத்திற்கு சென்றுஎன்னைப் படுக்க வைத்து, மீண்டும் ஒரு நீண்ட முத்தத்தைக்கொடுத்து என்னை கொஞ்சம்
கொஞ்சமாக அவர் வசப்படுத்தஆரம்பித்தார்.
ஒரு கையால் என் வயிற்றுப் பகுதியில் வைத்துதடவிக் கொண்டு அடுத்த கையால் என் மார்பில் கை வைத்து
பிசைந்துக் கொண்டே இருந்தார். என் உடம்பு அவரது ஒவ்வொருசெய்கைக்கும் சிலிர்த்து தூக்கி தூக்கிப்
போட்டு கொண்டு இருந்தது.ஐய்யையோ, அடுத்து என்ன செய்யப் போகிறாரோ, நான் என்ன செய்வது, இத்துடன்
அவரைத் தள்ளி விட்டு ஓடி விடலாமா, அல்லது அவரிடம் போதும் என்று சொல்லலாமா, அல்லது என்ன
தான்செய்யப் போகிறார் என்று பேசாமல் பார்க்கலாமா என்று பலவாறுசிந்தித்துக் கொண்டு இருக்கையில், அவர்
No comments:
Post a Comment