கிராமத்து டீச்சர் - பகுதி - 8

ஊரே திரண்டிருந்ததைப் போன்ற கூட்டம். அனுஷாவிற்கு வேடிக்கையாக இருந்தது. இந்த மக்களுக்கு வேறு வேலையே இல்லையோ? யாரோ யாரைப் பற்றியோ மனு கொடுத்தார்களாம்... அதை வேடிக்கைப் பார்க்க வந்தார்களாம். நிம்மதியாக வீட்டில் இருக்கலாம் அல்லவா? ஏதோ வேலம்மாள் வந்து சொன்னதனால் அனுஷா வந்திருந்தாள். இல்லையென்றால் மல்லி-வீரய்யன் இருவரையும் ஓட்டிக்கொண்டு போய் எங்காவது மறைவான இடத்தில் இயற்கையோடு ஒன்றிப் போய் உடலுறவு வார விடுமுறை அனுபவிக்கலாம்.. போச்சு.. விடுமுறை போச்சு.. ஒயிலாக எழிலாக நடந்து வந்து கூட்டத்தில் கலக்கும் போது மணி 10 அடிக்க இரண்டு நிமிடங்கள். "ம்ம்ம்.. வழிவிடுடா... டீச்சரம்மா வந்திட்டாங்க..." யாரோ சொல்ல... சரசரவென்று கூட்டம் விலகி வழிவிட்டது. "பரவாயில்லைங்க... நான் இங்கேயே நிக்கிறேன்." திடீர் அந்தஸ்து கிடைத்ததில் கூச்சப்பட்டாள் அனுஷா.. "இல்லைம்மா.. நீங்க தான் முக்கியமான சாட்சியாம்.. முன்னாலே வாங்க." வேறு விதியில்லை என்று முன்னால் வந்தாள். அரசமரத்தடியில் ஒரு பெரிய சிமிண்ட் மேடை இருந்தது. அதன் நடுவில் கம்பீரமான ஒரு மெத்தை வைத்த நாற்காலி அரியணை போல் இருந்தது. தற்போது காலியாக இருந்தது. அரியணைக்கு இருபுறமும் போடப்பட்டிருந்த ஜமுக்காளத்தில், ஒவ்வொரு பக்கமும் 4-4 பெரியவர்கள் அமர்ந்திருந்தனர். கிராமத்து வி.ஏ.ஓ, மாரியம்மன் கோவில் பூசாரி, பள்ளிக்கூட தலைமை ஆசிரியர் சார், வடக்குத் தெருவில் மச்சு வீடு கட்டியிருக்கும் கோவிந்தசாமிப் பிள்ளை, அப்பளம் பிஸினஸ் செய்யும் சுந்தரேச ஐயர் இவர்களை எல்லாம் அனுஷாவிற்கு அடையாளம் தெரியும். பஞ்சாயத்து உறுப்பினர்களில் மற்ற மூவர் யார் என்று தெரியாது. தலைமை ஆசிரிரைப் பார்த்து சினேகத்துடன் புன்னகைத்தாள். ஆனால் ஏனோ.. அவர் பதிலுக்குப் புன்னகைக்கவில்லை. முன்னால் நின்றுகொண்டிருந்தவர்களில் ஒரு புறம் பெரியதம்பி, நல்லதம்பி, சுசீலா மூவரும் இருந்ததைக் கண்டு அவர்கள் அருகே சென்று அனுஷா நின்றுகொண்டாள். அவர்களுக்கு எதிரே, இடுப்பில் கை வைத்துக்கொண்டு திமிருடன் முறைத்துக்கொண்டு மீனா நின்றிருந்தாள். "பெரியய்யா வந்துட்டாக..." யாரோ ஒருவன் கூவ, பரபரவென்று கூட்டம் வழிவிட்டு ஒரு பாதை போல் இருபுறமும் நின்றது. எல்லோருக்கும் வணக்கம் தெரிவித்தபடி வந்தார் பெரிய பண்ணையார். டக் டக் என்று நாட்டாமை சினிமாவில் வருவது போல் மேடையேறி அரியணை முன்னால் நின்றாள். சபையினரைப் பார்த்து மீண்டும் கை கூப்பினார். "வணக்கமுங்க நாட்டாமைத் தலைவரே!!" என்றது கூட்டம். கை கூப்பிவிட்டு அரியநணையில் அமர்ந்தார். "ம்ம்ம்.. யாரு கூட்டி விட்டாங்க இன்னிக்கி நாட்டாமைய?" கர்ஜனை போன்ற குரலில் கேட்டார். "ஐயா.. கும்புடுறேனுங்க." வெள்ளை வேட்டி, வெள்ளை சட்டை அணிந்து, இடுப்பில் வெள்ளைத் துண்டு கட்டிக்கொண்டு கும்பிடு போட்டான் ஒருவன். அவன் பஞ்சாயத்து ஆலுவலகத்தின் எழுத்தர் என்று பின்னர் அனுஷா கேட்டுத் தெர்஢ந்துகொண்டாள். "ம்ம்ம்... சொல்லுடா மாணிக்கம்.." "நாந்தானுங்கய்யா... நாந்தானுங்க சொல்லிவுட்டேன்.. இன்னிக்கிக் காலைல ஒரு பிராது வந்தது எசமான். இந்த மாதிரி பிராது வந்தா அதை நாட்டாமைக் கூட்டம் போட்டு விசாரிக்கணும்னு நம்ம ஊரு வழக்கமுங்க... ஐயாவுக்குத் தெரியாத வழக்கமா? நாந்தேன் தண்டோ ராக்காரன் கிட்டே சொல்லிவுட்டேங்க.." "எவண்டா குடுத்தான் பிராது?" "ஐயா.. மன்னிக்கணுமுங்கைய்யா... எவன்னு சொல்லக்கூடாதுய்யா... நம்ம எசமான் வீட்டு சின்ன மருமக... சின்னப் பண்ணையாரம்மா தானுங்கய்யா பிராது குடுத்தாங்கய்யா..." மனு போன்று எழுதியிருந்த ஒரு காகிதத்தை நீட்டினான். "ம்ம்ம்ம்..." என்று நாட்டாமை தலையாட்ட, தலைமை ஆசிரியர் அந்தக் காகிதத்தை வாங்கினார். மேடை எழுந்து நின்று படித்தார். "வணக்கத்திற்குறிய பஞ்சாயத்தார் முன்னிலையில் சமர்பிக்கப்பட்ட பிராது... இதை எழுதித் தந்த என் பெயர்.. திருமதி. மீனா க/பெ நல்லதம்பி. நான் இந்த ஊர் பெரிய பண்ணையாரின் இரண்டாவது மருமகள் ஆவேன். என் கணவரும் பெரிய பண்ணையாரின் இரண்டாவது மகனுமாகிய திரு.நல்லதம்பி என்பவரின் நடத்தை சில நாட்களாக சரியில்லாததை நான் அறிந்தேன். நம் ஊருக்கு புதிதாக வந்து சேர்ந்திருக்கும் டீச்சரம்மா செல்வி. அனுஷாவை அவர் எப்போது பார்த்தாலும், மிகக் கெட்ட நோக்கத்துடன் பார்ப்பதாக நான் உணர்ந்தேன். நேற்று காலை திரு. நல்லதம்பி திருட்டுத் தனமாக முழித்துக்கொண்டு எங்கோ பராக் பார்த்துக்கொண்டு பதுங்கியபடி எங்கள் பண்ணை பங்களாவை விட்டு வெளியே சென்றதைப் பார்த்து சந்தேகம் அடைந்தேன். அவருக்குத் தெரியாமல் பின் தொடர்ந்தேன். அவர் பதுங்கிக்கொண்டே திருட்டுத்தனமாக டீச்சரம்மா செல்வி. அனுஷாவின் வீட்டிற்குள் சென்றதைக் கண்டேன். மறைந்து நின்று சரியாக மூடப்படாத ஜன்னல் வழியாக எட்டிப் பார்த்தேன்... அங்கு நான் கண்ட காட்சியை ஒரு கண்ணியமான குடும்ப இல்லத்தரசியான என்னால் பஞ்சாயத்து சமூகம் முன்னால் கூற இயலாது. நாக்கு கூசுகின்றது. என் கணவர் மற்றும் செல்வி. அனுஷாவிற்கும் இடையே தகாத உறவு இருந்ததை மட்டுமே என்னால் இப்போது கூற இயலும். என் கணவர் மீது எனக்கு எப்போதுமே சந்தேகம் இருந்திருக்கின்றது. கடந்த சில நாட்களில் அது மிகவும் வலுத்துள்ளது. அவர் எப்படியோ நைச்சியமாகப் பேசி, கவர்ச்சியாலோ அல்லது பணத்தாசையைக் காட்டியோ, டீச்சரம்மாவை வசியம் செய்து இது போன்ற தகாத செயல்களில் ஈடுபடுத்தியிருப்பார் என்று நினைக்கின்றேன். இதை பஞ்சாயத்தார் முறைப்படி விசாரித்து, நம் ஊர் வழக்கப்படி என் கணவர் திரு. நல்லதம்பிக்கு தக்க தண்டனை வழங்குமாறு பிராத்தித்து, இந்த ப்ராது சமர்ப்பிக்கின்றேன். இப்படிக்கு" படித்துவிட்டு தலைமையாசிரியர் அமர்ந்தார். கூட்டம் கப்சிப் என்று இருந்தது... சில நொடிகள் ஊசி விழும் சத்தம் கூட கேட்கும் நிலமை. பின்னர் குசுகுசுவென்று ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொள்ளும் கிசுகிசுப்பு... கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வலுத்தது ஓசை.. கசமுசாவானது.. எல்லோருக்கும் ஆச்சரியம்.. பண்ணையார் குடும்பத்தில் இப்படி நடந்ததா? ஊர்க்கதை என்றால் வெறும்வாய்க்கு அவல் தானே... பேசித்தீர்த்தார்கள். "ஏஏஎய்ய்ய்... என்னடா.. ஆளாளுக்கு நாட்டாமை ஆயிட்டீங்களா?? நீங்களே கூட்டம் போட்டு பஞ்சாயத்து பண்ணுறீங்களா? அப்போ இந்த பஞ்சாயத்து எதுக்குடா?" தலைவர் கோபத்துடன் எழுந்து தோள்த் துண்டை உதறினார். பிராது படிக்கப்பட்ட உடன் பேயறைந்ததைப் போல் இருந்த பண்ணையார்.. சட்டென்று இப்போது கோபத்துக்குத் தாவினார். தன் குடும்பத்தைப் பற்றி ஊரார் வாய் கண்டபடி பேசுவதைக் கண்டு அவர் கோபம் அனலாகப் பறந்தது. "பெரியய்யா.. மன்னிக்கணும் பெரியய்யா.. நீங்க உக்காருங்கய்யா.. நீங்க உக்காருங்க.." கோவிந்தசாமிப் பிள்ளை உரிமையுடன் அவர் கை பிடித்து உட்கார வைத்தார்... "டேய்... வாய மூடுங்கடா.. எல்லாரும்.. பெரியய்யா கிட்டேயும், பஞ்சாயத்தார் கிட்டேயும் விஷயத்தை விடுங்கடா.. நீங்களே பேசிகிட்டுத் திரியாதீங்க.. ம்ம்ம்.. ஷ்ஷ்ஷ்ஷ்ஷ்." என்று எச்சரித்தார் பிள்ளைவாள். நாட்டாமை மீண்டும் அமர்ந்தார். ஆனால் அவர் உடம்பு இன்னும் துடித்துக்கொண்டிருந்தது... கண்களை மூடி சற்று அமைதியானார். மீண்டும் எங்கும் கப்சிப். சட்டென்று கண் திறந்தார். "ம்ம்ம்ம்.. விசாரணை நடக்கட்டும்." என்றார். மீண்டும் கோவிந்தசாமிப் பிள்ளை தான் கூட்டத்தை நடத்தி வைக்க முன்வந்தார். 80 வயதான முதியவர். ஊர் மக்களுக்கு அவர் மீது மிகுந்த மரியாதை உண்டு. பெரிய பண்ணையாரிடம் சற்று உரிமையுடன் பேசும் தகுதி பெற்றவர் பிள்ளைவாள் மட்டும் தான். 80 வயதிலும் கணீரென்ற குரலில் பேசினார். "ஏம்மா.. மீனாம்மா.. இப்பிடி முன்னால வாங்க.. எதுக்காக இந்த பிராது குடுத்தீங்கன்னு இந்த சமூகத்துக்குச் சொல்லுங்க." மீனா முன்னால் இரண்டு அடி வைத்து நின்றாள். திமிர் குறையாமல் "அதான் எல்லாம் எழுதிக் குடுத்துருக்கேனே.. இன்னும் என்ன சொல்லணும்னு சொல்றீங்க?" அலட்சியமாகக் கேட்டாள். ஊர்மக்களுக்கெல்லாம் ஆச்சரியம். பஞ்சாயத்து முன்பு யாரும் இவ்வளவு அலட்சியமாகவும் திமிராகவும் நடந்ததே இல்லை. மீண்டும் குசுகுசுவென்று பேசத் தொடங்கினார்கள். நாட்டாமையின் கண்கள் கோவைப்பழமாகச் சிவந்தன. நிலமையைக் காப்பாற்ற சுந்தரேச ஐயர் முன்வந்தார். "அப்பிடிப் பேசாதே கொழந்தே... நம்ம ஊர் பழக்கம் அப்பிடித் தான். பிராது எழுதித் தந்தாலும், நீ ஒரு வாட்டி பஞ்சாயத்துக்காரா கிட்டே எடுத்துச் சொல்லணும்.. நீ என்ன சொல்லவர்ரே.. நோக்கு என்ன நியாயம் வேணும்னு நீ தான் சொல்லணும் கொழந்தே.. அது தான் முறை." "அத்தான்.. நான் சொன்னது தான். எங்க வீட்டுக்காரரோட நடத்தை சரியில்லை. பொம்பளைங்க பின்னால சுத்துறது தான் அவரோட வேலை. சரியான பொம்பளைப் பொறுக்கி.. அந்த ஆள் திருந்துற வரைக்கும் அவரோட வாழ எனக்கு இஷ்டமில்லை. என் கண்ணாலேயே பார்த்தேன். அவரும் இந்த டீச்சரும் (அனுஷாவை விரல் நீட்டிக் காட்டினாள்) சல்லாபம் செஞ்சிகிட்டு இருந்ததை என் கண்ணாலே பார்த்தேன். அதுக்கு மேலே எனக்குத் தாங்கல்ல. எனக்கு நியாயம் வேணும். என் மாமனாரே ஆனாலும், தப்பு செஞ்சவரு அவரோட மகனே ஆனாலும், இந்த ஊர் நாட்டாமை நியாயத்தை மட்டும் தான் பார்ப்பார் என்ற நம்பிக்கையோடு இங்க வந்திருக்கேன். அவ்வளவுதான்." "சரிம்மா.. சரி.. இப்போ தம்பி... நீங்க என்ன சொல்றீங்க?" என்று நல்லதம்பியை நோக்கினார் பிள்ளைவாள். "ஐயா.. சமூகத்துக்கு வணக்கம். கும்பிடுறேன். ஐயா... என் பொஞ்சாதி சொன்னது ஓரளவுக்கு உண்மை தான். நான் நேத்து டீச்சரம்மாவோட கொஞ்சம் அப்பிடி இப்பிடி இருந்தது உண்மைதான். இல்லைன்னு பொய் சொல்ல மாட்டேன்யா.. நான் செஞ்சது சரின்னு நியாயம் கொண்டாடவும் வரல்லைய்யா.. நான் செஞ்சது தப்பு தான். ஆனா..அதுக்காக என்னை பொம்பளைப் பொறுக்கி.. பித்தன்.. அப்பிடி இப்பிடின்னு என் பொஞ்சாதி சொன்னது மனசுக்குக் கஷ்டமா இருக்குய்யா.. நான் அப்பிடிப்பட்டவன் இல்லையா... டீச்சர் மேலே நான் ஆசைப்பட்டது உண்மைதான். அதுவும் என் பொஞ்சாதி மகப்பேறுக்காக பொறந்த வீடு போயிருந்தபோது ஒரு மாதிரியான விரக்தில டீச்சரைப் பாத்ததும் கொஞ்சம் மயங்கிட்டேன்யா... ஐயா..நீங்க எல்லாம் பெரியவங்க... அனுபவப்பட்டவங்க... என் வயசையெல்லாம் தாண்டி வந்தவங்க.. நீங்களே சொல்லுங்கய்யா... டீச்சர் மாதிரி ஒரு அழகான சின்ன வயசு பொம்பளையைப் பார்த்தா சாதாரணமா எந்த ஆம்பிளைக்கும் ஆசை வர்ரது சகஜம் தானேய்யா.. டீச்சரும் தனிமைல இருக்காங்க.. ஏதோ ஒரு இக்கட்டான சூழ்நிலைல ரெண்டு பேரும் நிலை தடுமாறிட்டோ ம்.. அதுக்காக நியாயமான தண்டனை எதுவோ அதை நான் ஏத்துக்கிறேன்யா.. ஆனால் அதுக்காக பணத்தாசை காட்டினேன்... வசியம் செஞ்சேன், பொறுக்கி அப்பிடி இப்பிடின்னு சொன்னா அது எனக்கும் கேவலம்.. அதை விடச் சொல்லணும்னா டீச்சரம்மாவையும் கேவலப் படுத்துறது போல இருக்குங்கய்யா.. அவ்வளவுதான் நான் சொல்லுவேன்." சொல்லி விட்டு ஒரு கும்பிடு போட்டுவிட்டு இரண்டடி பின்னால் நகர்ந்தான். மீண்டும் ஊர்மக்கள் குசுகுசுவென்று பேசினார்கள். அவர்கள் பேசும் தொனியைப் பார்த்தால் நல்லதம்பிக்கு கொஞ்சம் sympathy இருப்பது போல் தெரிந்தது. பஞ்சாயத்து உறுப்பினர்களும் தங்களுக்குள் குசுகுசுவென்று பேசிக்கொண்டனர். தொண்டையைக் கனைத்துக்கொண்டு தலைமையாசிரியர் பேசத் தொடங்கினார். "இந்த வழக்குல மூணு பேர் சம்மந்தப் பட்டிருக்காங்க... அதுல அனுஷா டீச்சரோட வாதத்தையும் கேக்காம இந்த பஞ்சாயத்து எந்த முடிவையும் எடுக்க முடியாது." ஓரக்கண்ணால் அவர் அனுஷாவைப் பார்த்தார். அனுஷா மீது எப்போதும் அவருக்கு ஒரு soft corner அனுஷாவின் மார்பகங்களைத் தொட்டுப் பார்த்தால் soft ஆக இருக்குமோ என்ற ஆவல் எப்போதும் அவருக்கு உண்டு. "அதுவும் சரி தான்." என்று மற்றொரு உறுப்பினரும் ஆமோதித்தார். "ம்ம்ம்.." என்று அனுஷாவைப் பார்த்தார் நாட்டாமை. இரண்டடி முன் வைத்தாள். புடவையை மரியாதையாக இழுத்திப் போர்த்திக்கொண்டாள். மரியாதையாகக் குனிந்து கும்பிட்டாள். "எல்லாருக்கும் வணக்கம்.. எனக்கு இது மாதிரி சபைல நின்னு பேசத் தெரியாது.. அனுபவம் இல்லை. நான் சின்னப் பொண்ணு தான்.. உங்க எல்லாருக்கும் மகள் மாதிரி.. பேத்தி மாதிரி.. ஏதாவது தப்பா பேசினா மன்னிச்சிருங்கய்யா..." சொல்லிவிட்டு நிறுத்தினாள். மீண்டும் குசுகுசு.. ஊர் மக்கள் எல்லோரின் முதல் பாயிண்டை ஸ்கோர் செய்தாகிவிட்டது. "ஐயா.. நான் பணத்தாசைக்காகவோ.. புகழாசைக்காகவோ இந்த ஊர்ல டீச்சர் வேலை பார்க்க வரல்லை. எங்க குடும்பத்தாருக்கு சென்னை அண்ணா நகர்ல ஐந்து படுக்கையறை கொண்ட ஒரு பங்களா சொந்தமா இருக்கு. அதோட இன்றைய மதிப்பு அஞ்சு கோடி ரூபாயைத் தாண்டும். அதைத் தவிர பல லட்சம் பேங்க் கணக்குல இருக்கு. ஏதோ சின்னப் பண்ணையார் எனக்கு காசு குடுத்து ஏமாத்தினதா இந்த ப்ராது குடுத்த அம்மையார் சொன்னாங்க... அது மாதிரி சில்லரைக் காசுக்கு மயங்க எனக்கு ஒரு தேவையும் இல்லை." மீண்டும் மௌனித்தாள். கூட்டத்தின் approval மீண்டும் அனுஷாவின் பக்கம். "சின்னைய்யா ஒப்புக்கொண்ட மாதிரி நானும் தப்பு செஞ்சேன்னு ஒத்துக்கிறேன்... இந்த வயசுல நடக்குற தப்பு.. வயசுக்கோளாறு.. இளமைக்கோளாறு அவ்வளவுதான். அதுக்கு மேலே எந்த நோக்கமும் இல்லை. நான் செஞ்ச தப்பு... ரொம்ப பயங்கரமான மன்னிக்கமுடியாத குற்றம்னு பஞ்சாயத்து நினைச்சதுன்னா என்ன தண்டனை வேணும்னாலும் குடுக்கட்டும்... இதை நான் திமிர்ல சொல்லல்ல... ப்ராக்டிகல்லா சொல்றேன்... என்ன.. ரொம்ப மோசமா என்னை தண்டிக்கப் போறீங்கன்னா, என்னை ஊரை விட்டுத் துரத்தலாம்... அதுனாலே எனக்கு நஷ்டம் ஒண்ணும் இல்லை. நான் இந்த கிராமத்துக்கு வந்ததே படிப்பறிவில்லாத ஏழை கிராமத்துப் பிள்ளைங்களோட நலனுக்குப் பாடுபடணும்.. அத்தோட இயற்கை கொஞ்சும் கிராமத்துல கொஞ்ச நாள் வாழணும் அப்பிடிங்கிற எண்ணத்தோட தான். அதையும் தடை செஞ்சி என்னை வெளில அனுப்பணும்னு சமூகம் முடிவு செஞ்சா அதையும் மனமார ஏத்துக்கத் தயார்... அவ்வளவுதான்.. வணக்கம்." என்றுவிட்டு நடந்தார்... மீண்டும் ஒரே டிஸ்கஷன்.. ஒரே கிசுகிசுப்பு. கிட்டத்தட்ட ஆரவாரம் தான். "நான் ஒண்ணும் டீச்சருக்கு தண்டனை குடுக்கணும்னு ப்ராதுல கேக்கல்ல.. இந்த வெக்கங்கெட்ட மனிஷனுக்கு தண்டனை குடுங்கன்னு தான் கேட்டேன்." மீனா கிறீச்சிட்டாள். "அம்மா.. சின்னம்மா.. அப்பிடியெல்லாம் குறுக்க புகுந்து பேசக்கூடாதும்மா." பெரியவர் பிள்ளைவாள் அறிவுரை கூறினார். மற்றொரு பெரியவர் (பஞ்சாயத்து உறுப்பினர்) குறுக்கிட்டார். "இதோ பாருங்க சின்னம்மா.. உங்க கணவர் ஏதோ தெரியாம தப்பு செஞ்சதா அவரே ஒத்துக்கிட்டாரு.. உண்மையாச் சொல்லணும்னா ஊர் உலகத்துல நடக்காத ஒரு குற்றத்தை அவரு செய்யல்ல. சமூகத்துக் கால்ல விழுந்து மன்னிப்பு கேட்கச் சொல்லி விட்டுறலாமா? இல்லை கண்டிப்பா தண்டனை குடுத்துத் தான் ஆகணுமா.. என்ன சொல்றீங்க சின்னம்மா.. இல்லை பிராத வாபஸ் வாங்கிக்கிறீங்களா?" "வாபஸ்ஸா.. என்ன சொல்றீங்க.. அதெல்லாம் ஒண்ணும் கிடையாது.. சின்ன தப்பா.. ஓ மை காட்.. புல்ஷிட்.. உங்ககிட்டே நியாயம் கிடைக்காது போல இருக்கே..." மீண்டும் கிறீச்சிட்டாள். காலைத் தரையில் உதைத்தாள். உதைக்கும் போது அவளுடைய பால் ததும்பும் குடங்கள் கவர்ச்சியாகக் குலுங்குவதையும் புறக்கணித்தாள். "அம்மா... பொறுமையா பேசணும்... இது உங்க வீடு இல்லை.. இது பஞ்சாயத்து... இப்பப் பாத்தீங்க இல்லை.. டீச்சரம்மா எவ்வளவு மரியாதையா, பதம்மா, பதவிசா பதில் சொன்னாங்க.. அதைப் பார்த்து கத்துக்கணும் சின்னம்மா." "என்ன நினைச்சிகிட்டு இருக்கீங்க எல்லாரும்... பாதிக்கப்பட்டவ நான் தான்.. டீச்சர் இல்லை... அவளுக்கென்ன... என் புருசன் கிட்டே சுகம் கண்டுட்டா... கூப்புட்ட உடனே கால் விரிச்சிக் காட்டி சுகம் வாங்கிட்டா... எல்லாம் முடிஞ்சதுன்னா குண்டில இருக்குற தூசியத் தட்டிட்டு எழுந்திருவா.. குண்டியையும் பாச்சியையும் காட்டிகிட்டு ஆட்டிகிட்டு போயிருவா.. கஷ்டப்படப்போகிறது யாரு..?" வெடித்துச் சிதறினாள். "ஏஏஏஏய்ய்ய்ய்ய்..... நிறுத்து...." பண்ணையார் கர்ஜித்தாள். "மரியாதையா பேசல்லன்னா... மருமகள்னு கூட பாக்கமாட்டேன். என் கையாலேயே வெட்டிப் போட்டுருவேன்." "போடுங்கய்யா.. போடுங்க.. அது தானே உங்களாலே முடியும்... உங்க மகன்னவுடனே.. என்ன வெட்டிப்போட வந்துட்டீங்க இல்ல..ம்ம்ம்.. வெட்டுங்க... அது தான் நியாயம்னா வெட்டுங்க..." "ச்ச்ச்செ...." என்றபடி பண்ணையார் தன் அரியணையில் சாய்ந்துவிட்டார். ஊர்காரர்கள் were disgusted. Ironically இப்போது கிராமத்தார் கண்களில் அனுஷா ஹீரோயின் ஆகிவிட்டாள், மீனா வில்லி ஆகிவிட்டாள். பஞ்சாயத்தார் எல்லோரும் வட்டமாகக் கூடி விவாதித்தனர். சில நிமிடம் கூட்டத்தினரும் தங்களுக்குள் விவாதித்தனர். இறுதியில் "க்க்ஹகும்.." என்று தொண்டையைக் கனைத்தார் பெரிய பண்ணையார். "பஞ்சாயத்துக்காரங்க எல்லாரும் சேர்ந்து விவாதித்து ஒரு முடிவுக்கு வந்திருக்கோம். இது ஒரு முடிவான தீர்ப்பு இல்லை. எங்களோட அபிப்பிராயத்த நான் எடுத்துச் சொல்றேன். பொது மக்களுக்கு அதுல ஏதாவது சந்தேகமோ அல்லது வேற அபிப்ராயமோ இருந்தா ஒவ்வொருத்தரா வந்து அவங்களோட கருத்தச் சொல்லலாம்.. அதுக்குப் பிறகுதான் நாட்டாமையோட தீர்ப்பு வரும்.. ஒரு தடவை நாட்டாமை தீர்ப்பு குடுத்துட்டா.. அதுக்குப் பின்னால மாத்தவே முடியாது... ஒண்ணு நாட்டமையோட தீர்ப்பை அமல்படுத்தணும். இல்ல நாட்டாமையோட உயிர் பிரியணும்.. அது தான் இந்த கிராமத்து விதி..." கிராமத்தார் எல்லோரும் கப்சிப் ஆனார்கள். "முதல்ல... டீச்சர்ம்மாவைச் சொல்லி குத்தமில்லை. எட்மாஸ்டர் சாரு சொன்னது போல, இந்த டீச்சர் நம்ம கிராமத்து குழந்தைகளுக்கு ஒரு வரப் ப்ரசாதமா வந்திருக்காக... அவங்களை விரட்டி விடுறதுல எந்த அர்த்தமும் இல்லை. அவங்களா வலிய வந்து செஞ்ச தப்பு ஒண்ணுமில்ல. பிராது குடுத்தவங்களும் டீச்சர் மேலே நடவடிக்கை எடுக்கணும்னு சொல்லல்ல.. பஞ்சாயத்து முன்னாலே டீச்சர் ரொம்ப மரியாதையா நடந்துகிட்டாங்க... அதுனாலே.. டீச்சர் மேலே எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்கிறதா இல்லை." "பிராது குடுத்தவங்க, ஊர் மரியாதை, பஞ்சாயத்தோட மகிமை இதெல்லாம் புரியாம ரொம்பக் கேவலமா நடந்துகிட்டதாலே.. அவங்களை ரொம்ப வன்மையா கண்டிக்கிறோம். இதுவே முதல் தடவைங்கிறதாலே.. கடுமையான கண்டிப்போட நிப்பாட்டுவோம்.. இன்னோரு தடவை ஊர் பெரியவங்க கிட்டே மரியாதை இல்லாம நடந்துகிட்டா.. ரொம்ப கடுமையான நடவடிக்கை எடுக்கவேண்டியது இருக்கும்." சரிதான்... சரிதான்.. என்று ஊர்மக்கள் முணுமுணுத்தார்கள். "கடைசில.. குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்... என்னோட மகன் தான்... ஆனால் குற்றம் சாட்டப்பட்டவனுக்கு தண்டனை குடுத்துத் தான் ஆகணும். ஆனாலும் அவர் திருந்திரதுக்கு அவகாசமும் தரணும். அதுனாலே... நாட்டாமைங்கிற முறைல நான் சொல்லப் போற தீர்ப்பு என்னன்னா... இன்னில இருந்து 2 வருசத்துக்கு... குற்றம் சாட்டப்பட்ட நல்லதம்பி நம்ம ஒலக்கல் கிராமத்துக்குள்ள கால் எடுத்து வைக்கக்கூடாது; ஊர்ல இருக்குற கடைக்காரங்க நல்லதம்பிக்கு ஒரு சரக்கும் விக்கக் கூடாது; ஊருக்குள்ள இருக்குற எந்த வயக்காட்டுலயும் நல்லதம்பி வேலை பாக்கக்கூடாது; ஊர்த் திருவிழால நல்லதம்பி ரெண்டு வருசத்துக்குக் கலந்துக்கக்கூடாது. இதை நான் நாட்டாமைங்கிற முறைல தீர்ப்பு சொல்லலாம்னு இருக்கேன்." "ஆனா.. இந்த வழக்குல நான் நாட்டாமை மட்டும் இல்லை. நல்லதம்பியோட அப்பாவும் நான் தான். அதுனாலே தகப்பன்ங்கிற முறைல நான் என்ன செய்யப்போறேன்னா... இன்னும் ரெண்டு வருசத்துக்கு என் பங்களாவுக்குள்ள நல்லதம்பியோட நிழல் கூட படக்கூடாது; எங்க வீட்டில இருந்து அவனுக்கு சோறு போகாது; தாமிரபரணி ஆத்துக்கு அந்தப் பக்கம், ஒலக்கல் கிராமத்து எல்லையைத் தாண்டி, எங்க பரம்பரைச் சொத்து 20 ஏக்கர் நஞ்சை நிலம் இருக்கு. அதை என் சின்னப் பையன் நல்லதம்பிக்கு ரெண்டு வருசம் சோறு போடுறதுக்காக, அவன் பேர்ல குத்தகை இல்லாத சாகுபடி செய்யலாம்னு எழுதித் தர்ரேன்.. அந்த 20 ஏக்கருகுள்ள ஒரு சின்ன குச்சு வீடு இருக்கு. அதுல அவன் தங்கிக்கலாம். நானோ என் பொஞ்சாதியா அவனோட முகம் குடுத்து பேசமாட்டோ ம் அடுத்த ரெண்டு வருசத்துக்கு..." "இது தான் என்னோட முடிவு... பொதுமக்களோட கருத்து என்னன்னு சொல்லலாம்.." அடுத்த 10 நிமிடத்திற்கு ஊர்மக்கள் தங்களுக்குள் மட்டும் பேசிக்கொண்டனர். பஞ்சாயத்தார் காத்திருந்தனர். "ஐயா..." 50 வயது மதிக்கத்தக்க ஒருவர் முன் வந்தார்... "என்ன சொல்லுங்க கந்தசாமி நாடாரே..." "நாட்டாமை சொன்னா அது நாடாளும் தெய்வம் சொன்ன மாதிரி தான்.. ஆனாலும்..." "என்ன அண்ணாச்சி... சொல்லுங்க.. தயங்காமச் சொல்லுங்க..." "நாட்டாமையோட தீர்ப்பு அதே மாதிரியே அமையட்டும்.. அதுல நியாயம் இருக்கு.. தர்மம் இருக்கு... பரிவு இருக்கும்.. கட்டாயம் இருக்கு.. பாசம் இருக்கு... பண்பு இருக்கு... அது தான் நியாயம், தர்மம்.... ஆனா ஒரே ஒரு விதிவிலக்கு வைக்கலாமா?" "சொல்லுங்க அண்ணாச்சி..." "நாட்டாமை குடுக்குற தண்டனை சரிதான்.. அப்பிடியே நடக்கட்டும்.. ஆனா ஒரு வேளை....ஒரு வேளை பிராது குடுத்த சின்னம்மாவே மனசு மாறி ரெண்டு வருசத்துக்குள்ள வாபஸ் வாங்க முன்வந்தா... அன்னிக்கே இந்த தண்டனை ரத்தாகணும்னு ஒரு வார்த்தை சேர்த்துக்கோங்க நாட்டாமை ஐயா..." "வாபஸ்ஸாஅ... நெவர்.. என்ன நினைச்சீங்க..." மீனா மீண்டும் சீறத் தொடங்கினாள். "அம்மா.... கொஞ்சம் அடங்குங்கம்மா... ம்ம்ம். தயவுசெஞ்சிம்மா... உங்களை விட ரெண்டு மடங்குக்கு மேலே மூத்தவன்... நான் சொல்றேன்.. கொஞ்சம் கேளுங்க சின்னம்மா." என்றார் கந்தசாமி அண்ணாச்சி.. "இன்னிக்கி இவ்வளவு கோவமா இருக்கீங்க.. சரிதான்.. உங்களைப் பொறுத்தவரையில் நியாயம் தேன்.. ஆனா இன்னும் ரெண்டு வருசத்துக்குள்ள என்ன என்னவோ நடக்கலாமில்லா... ஒரு வேளை ஏதாவது ஒரு சந்தர்ப்பத்துல நீங்க பிராதை வாபஸ் வாங்கலாம்னு நினைச்சா.. அதுக்கும் வழி இருக்கணுமில்ல" "அண்ணாச்சி சொல்றது நியாயம் தான்." என்றார் பிள்ளைவாள். "பேஷா... நாடார்வாளுக்குத் தெரியாததா... நன்னா சொன்னார்.. பகவான் என்ன நினைப்பானோ.. எப்போ இந்தக் குழந்தை மனசுல வந்து மாத்துவானோ.. அது பகவானுக்கு மட்டும் தானே தெரியும்ம்." என்று ஆமோதித்தார் சுந்தரேச ஐயர். "ம்ம்ம்.. சரி.. அப்போ... அதுவே தீர்ப்பாக்கலாமா?" உரக்கக் கேட்டார் நாட்டாமை... "ஆமா... ஆமா.. ஆமா..ஆமா..." கூட்டம் கூவியது. நாட்டமை எழுந்து நின்றார். கை கூப்பினார். கம்பீரமாக இறங்கி நடந்து சென்றார். ----------------- "பாட்டி.. மூன்றாவது அத்தியாமும் முடிஞ்சி போச்சு பாட்டி... நான் உனக்கு வாக்கு குடுத்ததுக்கு இரண்டாவது ஸ்டெப் வெற்றிகரமா முடிச்சிக் காட்டிட்டேன்." அனுஷா எப்போதும் போல் அந்த பெட்டியில் பதித்திருந்த புகைப்படத்திற்கு முன்னால் நிர்வாணமாக மண்டியிட்டாள். "முதல் ஸ்டெப்... இந்த ஒலக்கல் கிராமத்துக்கு வந்து செட்டில் ஆனேன்; இரண்டாவது ஸ்டெப்.. பண்ணையார் வீட்டை ரெண்டாப் பிரிச்சிட்டேன்... சின்ன மகனை குடும்பத்துல இருந்து பிரிச்சிட்டேன்.. புருசன்-பொண்டாட்டி; அப்பா-மகன்; அண்ணன்-தம்பி; அண்ணி-கொழுந்தன் இடையே இருந்த உறவைப் பிரிச்சிட்டேன்..." "அடுத்து மூணாவது ஸ்டெப்... மறுபடியும் எல்லாரையும் ஒண்ணு சேர்க்கணும்... அது தான் நான் உனக்கு குடுத்துருக்குற வாக்கு. அதை நிறைவேத்த நீ தான் ஆசீர்வாதம் பண்ணனும் பாட்டி." படத்திற்கு வணங்கினாள். நல்லதம்பி, பெரிய பண்ணையார், சுசீலா, தேன்மொழி எல்லோரையும் ஓழ்க்கவேண்டும் என்று அனுஷா துடியாகத் துடிகின்றாள். முதலில் நல்லதம்பி. அவன் ஜன்னலோரத்தில் நின்று எட்டிப் பார்க்க, அனுஷா வேண்டுமென்றே தன் உடம்பில் எண்ணை தேய்த்து நிர்வாணமாக ஷோ காட்டி, ஒரு கேண்டிலை கூதியில் திணித்து உச்சம் அடைகின்றான். நல்லதம்பி ஆக்கிரோஷமாக உள்ளே நுழைந்து, அனுஷாவைக் கட்டிப் போட்டு மாறி மாறி ஓழ்க்கின்றான். முரட்டு ஓழை அனுஷா விரும்பி அனுபவிக்கின்றாள்.. பிள்ளை பேறிலிருந்து மீண்டும் வருகின்ற நல்லதம்பியின் அழகு மனைவி மீனாவிற்கு ஒரு நாள் இது தெரிந்துபோகின்றது. கிராமத்து அரசமரத்தடி பஞ்சாயத்தில் புகார் கொடுக்கின்றாள். விசாரணையின் முடிவில் தண்டனையாக நல்லதம்பி கிராமத்திலிருந்து இரண்டு வருடங்களுக்கு ஒதுக்கி வைக்கப்படுகின்றான்

பஞ்சாயத்து முடிந்த பின், அன்று மாலை ஐந்து மணிக்கு மெதுவாக பூனை போல் நடந்து வந்தனர் வீரய்யனும் மல்லியும். அது வரை அனுஷாவிற்கு மிகவும் போர் அடித்தது. அன்று நடந்த களேபரத்தில் தன் புண்டைக்கு மீண்டும் தீனி கொடுக்க சில நாட்கள் ஆகும் என்று தெரியும். கிராமத்தினர் அனைவரும் திகைத்துப் போயிருப்பார்கள். நல்லதம்பி பயந்து போய் கிராமத்தை விட்டுப் போயிருப்பான். அடுத்தது அவனை ஓழ்க்க எப்படி சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும் என்று தெரியவில்லை. வீரய்யனுக்கும் மல்லிக்கும் எப்போது மீண்டும் துணிவு வரும் என்றும் புரியவில்லை. மதியம் தூக்கம் வராமல் புரண்டாள். நான்கு மணிக்கு எழுந்து காஃபி சூடு செய்து அருந்தினாள். சரி... ஆற்றங்கரை வரையில் ஒரு நடை சென்றுவிட்டு வரலாம். இல்லையென்றால் பஸ் ஏறி அம்பாசமுத்திரம் நகருக்குச் சென்று ஒரூ உலா செல்லலாம் என்று நினைத்து எழுந்தாள். லேசான ஒப்பனை செய்துகொண்டாள். தலையை சீவி விட்டுக்கொண்டு, பின்னலோ போனிடெயிலோ போடாமல், லூஸாக விட்டுக்கொண்டு அழகு பார்த்தாள். ம்ம்ம்... ஒலக்கல் வந்த பின்னர் கூந்தலை டிரிம் செய்து சீராக V வடிவில் வெட்டி விட்டு ஜிங் ஜிங் என்று குதிக்கும் படி கண்டிஷனர் போட்டு...... அதெல்லாம் உமா'ஸ் ப்யூட்டி பார்லர் போய் செய்துகொள்வாள் சென்னையில். இங்கே என்ன செய்ய? கூந்தலை லூசாக விட்டுப் பார்த்தாள். பின்னர் தானே ஒரு கத்திரிக்கோலால் கன்னாபின்னாவென்று நீண்டிருந்த முடிகளை டிரிம் செய்தாள். காதோரத்தில் ஒரு சிறு முடிக்கற்றையை மட்டும் குட்டையாக வெட்டிவிட்டாள். இப்போது போனிடெயில் போட்டாள். அந்த காதோர முடிகள் மட்டும் ரப்பர் பேண்டிலிருந்து தப்பித்து அவள் காதுகளிலும், கன்னங்களிலும் புரண்டது மேலும் கவர்ச்சியாக இருந்தது. மாலை வேளை நிலவில் ஜொலிக்கும் வண்ணம் ஒரு தங்க நிறப் புடவையும், எலுமிச்சை நிற கையில்லாத சோளியின் எடுத்து வைத்துக்கொண்டாள். முதலில் மஞ்சள் நிற உள்பாவாடையை மட்டும் தொப்புளுக்கு இரண்டு அங்குலம் கீழே கட்டிக்கொண்டு, தன் டாப்லெஸ் அழகை கண்ணாடியில் பார்த்து ரசித்தாள். புடவையை எடுத்து பிரிக்கும் முன்.... கதவு தட்டப்பட - வீரய்யனும் மல்லியும் வந்தனர். "அக்க்காஆஆ..." என்று உற்சாகக் கூச்சலுடன் எப்போது ஓடி வந்து கட்டிக்கொண்டு முத்தங்களை அள்ளித் தரும் மல்லி அன்று ஏனோ அமைதியாக வந்தாள். அனுஷாவின் டாப்லெஸ் எழிலைப் பார்க்கும் போது எப்போது முரட்டுத்தனமாக முலைகளைக் கசக்கும் வீரய்யனும் அமைதியாகவே இருந்தான். அவன் கண்கள் அனுஷாவின் விடைத்திருந்த காம்புகளைக் கண்டு அதிசயித்தன. அவன் சுண்ணி உயிர்பெற்று எழுந்தது. ஆனாலும் அமைதியாக வந்தான். "வா.. வீரய்யா.. வாடி.. என் சக்களத்தி..." அனுஷாவின் குரலில் உற்சாகத்திற்கு குறைவில்லை. கதவு தாழ் போட்டு, உடனடியாக மல்லியின் தோள் மீது கை போட்டு தன்னை நோக்கி அணைத்தாள். தன் திகம்பரமான கனமான முலைகளை மல்லியின் மூடிய கனபரிமாணங்களோடு உரசினாள். தரையில் பாய் போட்டு இருவரையும் அமரச் செய்து தானும் கால் மடக்கி அமர்ந்தாள். "என்ன ஆச்சு உங்க ரெண்டு பேருக்கும். உலகமே இடிஞ்சி போன மாதிரி இருக்கீங்க?" "என்னக்கா.. ஒண்ணும் தெரியாத மாதிரி இருக்கீங்க?" "என்ன மல்லி.. ஏதாவது ஆச்சா?" இப்போது அனுஷாவிற்கு உண்மையிலேயே ஏதோ ஒன்று வித்தியாசமாக நடந்திருக்குமோ என்ற உணர்வு வந்தது. "இன்னும் என்ன ஆகணும் டீச்சரம்மா... அது தான் எல்லார் முன்னாலேயும் இன்னிக்கிக் காலைல இப்பிடி ஆச்சே." வீரய்யன் பொருமினான். "அட.. என்ன ஆச்சுன்னு இப்பிடி உக்காந்திருக்கீங்க நீங்க ரெண்டு பேரும். ஆமாம்.. எல்லார் முன்னாலேயும் விசாரிச்சாங்க... நானும் நல்லதம்பி ஐயாவும் சேர்ந்து உடலுறவு செஞ்சோம்னு ஒத்துகிட்டோ ம்.. அதுனாலே என்ன இப்போ?" "அக்கா.... எல்லார் முன்னாலேயும் அப்பிடிச் சொல்ல உங்களுக்குக் கஷ்டமா இல்லையாக்கா?" "என்னடி.. நீ.. என்ன ஆச்சு உனக்கு.. செக்ஸ் வச்சிகிட்டேன்ன்னா.. வச்சிகிட்டேன் அப்பிடின்னு சொல்ல என்ன கஷ்டம்? அதுனாலே எனக்கு என்ன நஷ்டம்?" "எல்லாரும் இனிமே உங்களை வித்தியாசமா பாக்கமாட்டாங்களாக்கா?" "பாக்குறவங்க பாக்கட்டும்... பேசுறவங்க பேசட்டும்.. அதுனாலே எனக்கென்ன?" "எல்லாரும் பார்வையாலேயே உங்களை இனிமே உரிச்சிப் பாப்பாங்களே?" "ஹாஹா... என்னவோ இனிமே தான் என்னை உரிச்சிப் பாப்பாங்களா? என்னிக்குமே என்னை உரிச்சி அம்மணமாக்கி கனவுலகுல மிதக்கிறவங்க லட்சம் பேர் இருக்காங்க. அழகு இருந்தா அப்பிடித் தான் இருக்கும். அதுவும் என்னோட அழகை நான் கொஞ்சம் அப்பிடி இப்பிடி காட்டுறதுன்னா ரொம்பப் பிடிக்கும். ஸ்லீவ்லெஸ் ஜாக்கெட் போட்டு பாதி மாரைக் காட்டுவேன்.. லோ-ஹிப் போட்டு தொப்புள் அழகைக் காட்டுவேன்... லோ-பேக் சோளி போட்டு பளபளப்பான முதுகைக் காட்டுவேன். இன்னும் சென்னைல இருந்தா இதைவிட மோசமா காட்டுவேன். முக்கால் தொடை தெரியிற மாதிரி குட்டைப் பாவாடையோ இல்லை ஷார்ட்ஸோ போட்டுகிட்டு எல்லார் முன்னாலேயும் திரியுவேன். எல்லோரும் அப்போ என்னைக் கண்ணாலே உரிச்சித் தான் பார்ப்பாங்க.. ஸோ வாட்? அதுனாலே எனக்கு என்ன நஷ்டம். "அது சரிக்கா.. ஆனா உங்க நடத்தையப் பத்தி தப்பாப் பேசுவாங்கக்கா?" "அதுவும் சரிதான்.. பேசட்டுமே? பேசுறவங்க பேசிகிட்டே இருப்பாங்க. அவங்க எல்லாம் பேசுவதற்கே பிறந்தவர்கள். நாம அப்பிடியில்லை மல்லி... நாம மூணு பேரும் பேசி பேசி நேரத்தை வீணாக்கக்கூடாது... வா... உன்னைத் தொட்டுத் தழுவி கிஸ் குடுத்து மூணு நாளாச்சு.. வாடி.. வாகுட்டி.." என்று மல்லியை அணைத்து தன் மடி மீது சாய்த்தாள் அனுஷா.. மல்லியின் முந்தானையை விலக்கி, அவள் முலைகள் இரண்டையும் ரவிக்கையுடன் சேர்ந்து பற்றிக் கசக்கினாள். அவளை அப்படியே தூக்கி அணைத்து இதழோடு இதழ் பதித்தாள். மல்லிக்கு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மூடு வந்தது. அனுஷாவின் கசக்கலை ரசித்து முனகினாள். அனுஷாவின் மார்பகங்களில் முகம் புதைத்து, நிப்பிளைச் சுற்றி நக்கினாள். "வீரய்யா..ம்ம்ம்.. உன் தங்கச்சிக்கு ஓழ் மூடு வந்திருச்சுடா. உன் கத்திய வெளில எடு." என்று அனுஷா சொல்லும் வரை வீரய்யன் காத்திருக்கவில்லை. அவன் வேட்டி அதற்கு முன் பறந்திருந்தது. அனுஷாவின் முலைகளை நக்கிக்கொண்டிருந்த தன் தங்கை மல்லியின் அருகே அமர்ந்து அவளுடைய முலைகளை வீரய்யன் சுவைத்துக்கொண்டிருந்தான். அண்ணனுடைய திறந்த பூளை மல்லி உருவிவிட்டுக்கொண்டிருந்தாள். வீரய்யனின் ஒரு கையின் விரல்கள் மல்லியின் தொப்புளுக்குள்ளும், மற்றொரு கையின் விரல்கள் அவள் கரும் புதருக்குள்ளும் உறவாடிக்கொண்டிருந்தன. "ம்ம்ஹா..ம்ம்.. இப்போதாண்டா...ம்ம்.. சரியான வீரய்யன்ம்ம்ம்... வா.. ஓழுடா..ஓழு..." மல்லியிடமிருந்து விலகிய அனுஷா வீரய்யனைக் கீழே மல்லாக்கக் கிடத்தி அவன் மீது குதிரை ஏறினாள். அண்ணனின் வாய் மீது புண்டையைத் தேய்த்துக்கொண்டு குப்புறப் படுத்தாள் மல்லி. மூவருக்கும் காம இச்சைகள் பற்றிக்கொள்ள, மும்முனை டண்டணக்கா வேலை தொடங்கியது. --------------- "ஸ்ஸ்ஹப்பா... இது தாண்டி வாழ்க்கை...ம்ம்ம்... அண்ணனும் தங்கையும் குடுத்துவச்சவங்க..ம்ம்??... வெளில யாருக்கும் சந்தேகமே வராது... ஆனா உள்ளுக்குள்ள போட்டு தாக்கிக்குவீங்க...?ம்ம்.. ஜாலிதான்." வீரய்யனின் பூளை தன் கூதியிலிருந்து விடுவித்து, எழுந்து நின்றாள் அனுஷா. வீரய்யனின் வாயிலிருந்து இன்னும் மல்லி எழவில்லை. அண்ணனின் அருமையான நாக்கு வேலையில் மூன்று முறை அவன் வாய்க்குள் ரதிநீரைப் பாயவிட்ட தங்கை சற்று ஓய்ந்திருந்தாள். இருந்தாலும், எதிரில் நிற்கும் அனுஷாவின் கூதியிலிருந்து வழிந்த அண்ணனின் விந்துவைக் கண்டதும் ஆசை மேலிட்டதால், அனுஷாவின் தொடைகளின் உள்புறத்தை மெதுவாக ஆனால் அழுத்தமாக நக்கினாள். "எங்கக்கா.. நீங்க வேற!!" என்று அலுத்துக்கொண்டாள் மல்லிகா. "எங்க வூட்டுல என் மாமன் இருக்குது இல்ல? அதுக்குத் தெரியாம தான நானும் அண்ணனும் ஓக்க முடியும்? இங்க.. உங்க வீட்டுக்கு வந்தாத் தான்கா முடியுது." அப்படியே எழுந்து நின்ற மல்லிகா, அனுஷாவின் தொப்புளை ஒரு முறை நக்கிவிட்டு, பின்னர் இரு முலைகளுக்கும் ஒரு சின்ன கடி கொடுத்து பின்னர் விலகினாள். அதன் பின்னர் தான் வீரய்யனால் எழுந்து உட்கார முடிந்தது. "அது சரி.. பிறகு நல்லதம்பி ஐயாவுக்கு என்ன ஆச்சு?" என்று வினவினாள் அனுஷா. "பாவம்கா சின்னய்யா.. பஞ்சாயத்து முடிஞ்ச உடனே பெரிய வூட்டுக்குப் போனாரு. ஒரு பெட்டில துணிமணியெல்லாம் அடைச்சிகிட்டு வந்தாரு. அப்பிடியே நடந்து போனாரு. அண்ணந்தான் ரொம்பப் பாவப்பட்டு, குதிரை வண்டி கட்டிகிட்டு போய் அவரையும் பொட்டியையும் ஏத்தி கூட்டிகிட்டு போய், ஆத்துக்கு அந்தப் பக்கம் இருக்குற தோப்புல இருக்குற குச்சு வூட்டுல விட்டுட்டு வந்திருச்சி. பாவமா இருக்குக்கா." உண்மையிலேயே வருத்தப் பட்டாள் மல்லி. "அது மட்டுமில்ல டீச்சர்ம்மா... அவுக சம்சாரம், மீனாம்மா இருக்குதுங்களே.. அதப் பாத்தா... மொகத்துல என்ன ஒரு வெறுப்பு, ஒரு கோவம்... அம்மா..... ஆம்பிளையாளுங்கன்னா அப்பிடி இப்பிடி இருப்பாங்கன்னு இந்தம்மாவுக்குத் தெரியாதா? பாவம் கட்டின புருசன இப்பிடியா மானப் படுத்தும்? புருசன் வீட்ட விட்டு வெளில அனுப்புறதுல ஒரு பொஞ்சாதிக்கு என்ன அவ்வளவு சந்தோசம்...ம்ம்ம். மொகத்தப் பாக்கணுமே??" வீரய்யன் அங்கலாய்த்தான். "அந்தத் தோப்பு வூடு எங்க இருக்கு வீரய்யா?" அனுஷா கேட்டவுடன் சட்டென்று நிமிர்ந்தான் வீரய்யன். "டீச்சரம்மா.!!!..." அதிர்ச்சியுடன் கேட்டான். "என்ன வீரய்யா? இவ்வளவு ஷாக் ஆகி கேக்குறே?" "டீச்சரம்மா... வேண்டாம்மா..." "என்னடா?" "இன்னும் உங்களுக்கு அந்த ஆசை இருக்கா டீச்சரம்மா?" "நிச்சயமா வீரய்யா... உன் பூளு மேலே எனக்கு எவ்வளவு ஆசையோ.. அதே போல் நல்லதம்பி ஐயாவோட பூள் மேலேயும் ஆசை இருக்குடா?" அருகில் அமர்ந்திருந்த வீரய்யனின் கொட்டைகள் இரண்டையும் சேர்த்து தன் இரண்டு கைகளையும் குவித்து.. சொதசொதவென்று ஈரமாக இருந்த அவன் உறுப்பைத் தடவினாள். "உன் சுண்ணி கருப்புச் சுண்ணி. அவரோடது சிவப்புச் சுண்ணி.. ரெண்டும் உலக்கை மாதிரி இருக்குடா.. ரெண்டு சுண்ணியும் எனக்கு வேணும்." "டீச்சரம்மா.. மீனாம்மாவுக்குத் தெரிஞ்சா அவ்வளவுதான்.. உங்களை பொலி போட்டுருவாங்க.. வேண்டாம்மா.. விட்டுருங்க.. இதுக்கு மேலே வச்சிக்காதீங்க டீச்சரம்மா." "ச்செ... நான் ஏண்டா வச்சிக்கப்போறேன். உங்க சின்னய்யாவை வச்சிக்கவா போறேன்.. ஏதோ இந்த ஊர்ல இருக்குற வரைக்கும் கூட ஜாலியா இருக்க ஒரு ஆம்பிளைத் துணை கிடைச்சா சரிதான்னு இருக்கேன். அதுவும் உங்க சின்னைய்யா போல கும்முன்னு சரத்குமார் போல ஒரு ஆம்பிளையோட தடிப் பூளு கிடைச்சா ஒரு ஆசை தானே? அதுக்குப் போய் இவ்வளவு சீரியசா வச்சிக்காதீங்க அது இதுன்னு பேசுறியே?" "டீச்சரம்மா...ம்ம். உங்களைப் புரிஞ்சிக்கவே முடியல்லியேம்மா!!" "புரிஞ்சிக்கிறது எல்லாம் இருக்கட்டும்.. முதல்ல ரெண்டு வேலை செய்யி." "என்னம்மா?" "முதல்ல நல்லதம்பி ஐயாவோட தோப்பு வீடு எங்க இருக்குன்னு சொல்லு.. ரெண்டாவதா..." சற்று தயங்கினாள். ஆனால் அனுஷாவின் முகத்தில் ஒரு சேட்டைத்தனமான முன்முறுவல். "என்ன ரெண்டாவதும்மா?" "பேசாம.. கீழே படுத்து.. உன் கடப்பாறையைக் காட்டுடா" வீரய்யனை பாயின் மீது தள்ளி மல்லாக்கப் படுக்க வைத்து அவன் கம்பீரமான கடப்பாறை மீது ஏறினாள்.. "ம்ம்ம்.. இப்போ சொல்லு... தோப்பு வீடு எங்க இருக்கு?" கேட்டுக்கொண்டே குதிரைச் சவாரி செய்தாள். வீரய்யனின் கூர்மையான வாள் அனுஷாவின் மென்மையான புண்டை வாயிலுள் நுழைந்து ஆடியது. "ம்ம்...டீச்சர்.ம்ம்...ஐயோ.. பிழிஞ்சி எடுக்கிறீங்களே..ம்ம்.. தாமிரபரணி ஆத்துக்கு அந்தப் பக்கம்..அஹ்.. அதான்மா..ம்.. ரவணசமுத்திரம் இஸ்ஸ்டேசனுக்கு போறோமில்ல... அஹ்ம்ம்ம்.. அதுல ஒரு மைல் போயி... சைடுல திரும்பி கொஞ்ச தூரம் ஒத்தையடிப் பாதைல நடந்தா வரும்மாஆம்..ம்ம்.. ஐயோ.. உங்க கூதிக்கு சோர்வே இருக்காதா டீச்சரம்மாம்ம்...." "ம்ம்ம்... போதும் பேச்சு.. வாய மூடு... வேலைல கவனமா இருடா..." வேகம் வேகமாகக் குதிரைச் சவார் செய்தாள் அனுஷா. -------------------- "ம்ம்ம்.. நல்லாச் செய்றீங்க ரெண்டு பேரும்.. நேரம் காலம் இல்லாம.. எந்த நேரமும்.." பொய்யாக கோபித்தபடி வந்தாள் மல்லி. அவள் கைகளில் இரண்டு தட்டுக்களில் உணவு வகைகள். உடலுறவு முடிந்து சோர்ந்து போய் படுத்திருந்தான் வீரய்யன். அவன் சுண்ணி சுத்தமாக தளர்ந்திருந்தது. மல்லியும், அனுஷாவும் சேர்ந்து மூன்று மணி நேரத்தில் ஐந்து முறை அவன் சுண்ணியிலிருந்து விந்து பிரித்து எடுத்துவிட்டனர். அவன் மல்லாக்க வீழ்ந்திருக்க, அவனருகே ஒரு பக்கமாகச் சாய்ந்து படுத்திருந்த அனுஷா தன் வலது மார்பகத்தை எடுத்து அந்த நிப்பிளை வீரய்யன் வாயில் திணித்தாள். தன் வலது காலைத் தூக்கி அவன் இடுப்பின் மீது போட்டாள். "ஐயா... டீச்சர்ம்மா.. ஆளை விடுங்க.." முரட்டுத்தனமாக அனுஷாவைத் தள்ளிவிட்டு பதறியபடி எழுந்தான் வீரய்யன். கலகலவென்று சிரித்துக்கொண்டே அனுஷாவும் எழுந்தாள். "உங்க அண்ணன் ஓய்ஞ்சிப் போயிட்டாண்டி, மல்லி." "அண்ணன் ஒய்ஞ்சிப் போயிச்சோ இல்லையோ.. அண்ணனோட தம்பி ஓய்ஞ்சி போயிருச்சு." அம்மணமாய் மல்லி குனிந்து அனுஷாவின் முன்னால் ஒரு தட்டு உணவை வைத்து, மறு தட்டை கையில் வைத்துக்கொண்டே அண்ணனின் அருகில் அமர்ந்தாள். கமகமக்கும் சூடான உணவை முகர்ந்து பார்த்தாள அனுஷா.. "ம்ம்.. அருமையா சமைக்கிறேடி.. அருமையா செக்ஸும் பண்ணுறே.. உனக்கு?" "எங்க ரெண்டு பேருக்கும் இருக்குக்கா.." தன் தட்டிலிருந்து மல்லி ஒரு கவளம் சோற்றை எடுத்து அண்ணன் வீரய்யனுக்கு ஆசையுடன் ஊட்டினாள். பாசத்துடன் ஊட்டிவிடும் நிர்வாணத் தங்கையை அதே பாசத்துடன் அணைத்த வீரய்யன், அவளது திண்மையான மார்பகங்களைக் கசக்கியும், கரும் ரப்பர் துண்டுகளை உருட்டியும் விளையாடிக்கொண்டே உணவை ருசித்து உண்டான். "நீயும் சாப்பிடு மல்லிக்குட்டி.." "ம்ஹும்.. நீங்க சாப்பிடுங்கண்ணே... நீங்க சாப்பிட்ட எச்சில் மீதி தான் எனக்கு வேணும்." தன் மார்பகம் மீது அண்ணனைச் சாய்த்து அவனுக்கு ஊட்டினாள். பாசம் கலந்த காமம் சிந்தும் அண்ணன்-தங்கை ஜோடியை அதிசயத்துடன் பார்த்தாள் அனுஷா.. "ம்ம்.. ரெண்டு பேரும் புருசன் பொஞ்சாதியா இருந்திருக்க வேண்டியவங்க.. எப்பிடியோ அண்ணன் தங்கை ஆயிட்டீங்க." "இப்போ மட்டும் என்னக்கா.. ரெண்டு பேரும் கிட்டத் தட்ட புருசன் பொஞ்சாதியாத் தானே இருக்கோம். எங்க மாமனால ஒரு புருசனா இருக்கவே முடியாது. என் அண்ணன் தானே எனக்கு இப்போ புருசன்.." அண்ணனை கட்டிக்கொண்டாள். வீரய்யனும் தங்கையை அணைத்து தன் வாயிலிருந்து எச்சில் உணவை அவள் வாய்க்குள் ஊட்டினான். "ம்ம்ம்.." பெருமூச்சு விட்டாள் அனுஷா. ------------------ இரவு ஒன்பது மணியிருக்கும்... அனுஷாவின் வாயில் கதவு மெதுவாகத் தட்டப்படும் ஓசை கேட்டது. அப்போது தான் வீரய்யனையும் மல்லியையும் அனுப்பிவிட்டு ஆசை தீர காமம் அனுபவித்த களைப்புடன் எழுந்து இரவு உறங்க ஏற்பாடு செய்துகொண்டிருந்தாள் அனுஷா. மாலையிலிருந்தே அந்த அண்ணன்-தங்கை காம ஜோடியுடன் களியாட்டம் போட்டுக்கொண்டே இருந்ததால், அனுஷாவிற்கு அதன் பின்னர் ஆடைகள் அணியவேண்டும் என்று தோன்றவில்லை. எப்படியும் அம்மணமாகப் படுத்து உறங்கியே வழக்கம். மெதுவாக ஜாக்கிரதையாக கதவினருகே நடந்து வந்தாள். "அனுஷா டீச்சர்...டீச்சர்.." கிசுகிசுப்பான குரல் ரகசியமாகக் கேட்டது. கேட்ட குரலோ?? யோசித்தாள். "ம்ம்.. யாரு நீங்க?" அனுஷா கிசுகிசுக்கவில்லை, ஆனால் சற்று மெதுவாக குரலில் கேட்டாள். "நான் தான் டீச்சர்.. நல்லதம்பி..ம்ம்.. சீக்கிரம் கதவைத் திறங்க.. யாராவது பாத்துறப்போறாங்க." பகீரென்று தூக்கி வாரிப்போட்டது. அப்படியே கதவைத் திறப்பதா? சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள் அனுஷா... ம்ஹும்... ஒரு ஆடை கூட கண்களில் படவில்லை. அன்று அணிந்திருந்த துணிகள் எல்லாவற்றையும் சுருட்டி ஒரு பக்கெட்டில் போட்டுவிட்டுச் சென்றிருந்தாள் மல்லி. "ம்ம்ம்.. சீக்கிரம் டீச்சர்.. யாராவது வரப்போறாங்க.." நல்லதம்பியின் குரல் அவசரமாக ஒலித்தது. ம்ம்.. நியாயம் தான். ஊரிலிருந்து ஒதுக்கி வைக்கப்பட்ட ஒருவன், ஊருக்குள் வந்தால் கதை கந்தலாகிவிடும். என்ன செய்வதென்று புரியவில்லை அனுஷாவிற்கு.. சரி.. ஆபத்திற்குப் பாவமில்லை. நல்லதம்பி நிர்வாணமாகப் பார்த்து ருசித்து, அனுபவித்த உடல் தானே. "சீக்கிரம் உள்ளே வாங்க..." ஒதுக்குப் புறமாக ஒதுங்கி நின்று லேசாகக் கதவைத் திறக்க, பதுங்கிப் பாய்ந்து உள்ளே வந்தான் நல்லதம்பி. "டீச்சர்.. நல்லவேளை டீச்சர்.. கதவைத் திறந்தீங்க்...." சொல்லிக்கொண்டே திரும்பியவன் திக்பிரமை பிடித்து நின்றான். "என்னங்க இந்த நேரத்துல.." உண்மையான அக்கறையுடன் கேட்ட அனுஷாவின் வாயிலிருந்து உதிர்ந்த வார்த்தைகள் நல்லதம்பியின் காதுகளில் எட்டவில்லை. அவன் கண்களில் ஒரு வெறித்தனமான கொந்தளிப்பு. காமம் பீறிட்டது. கண்முன்னால் உரித்த கோழியாக நின்றுகொண்டிருந்த அனுஷா டீச்சரைக் கண்டது வெறி பற்றியது. "என்னன்னு கேக்குறீங்களே....ம்ம்ம்?? நல்லாக் கேக்குறீங்களே??" கண்களில் வெறியுடன் அவளை நெருங்கினான். "ஐயா.. சின்னய்யா..." அவன் கண்களிலிருந்த வெறியைக் கண்டு ஒரு நிமிடம் அஞ்சினாள் அனுஷா.. "ம்ஹும்.. முடியல்லியே டீச்சர்... ஊர் என்னை ஒதுக்கி வச்சாலும்... அது போல ஒதுக்கி வச்சதுக்கு நீங்கதான் முக்கிய காரணம்னாலும் முடியல்ல டீச்சர். உங்களை அணைக்காம இருக்க முடியல்ல டீச்சர்." காட்டுத் தனமாக அவளை தன்னுடன் சேர்த்து அணைத்து, அமுக்கிப் பிடித்து அவளுடைய குண்டிப் பந்துகளை, இரு கைகளாலும் முரட்டுத்தனமாக கசக்கியபடி அனுஷாவின் இதழோடு தன் இதழ்களைப் பதித்து எச்சில் அமுதம் உறிஞ்சினான். அன்று மாலையிலிருந்து கணக்கிலடங்கா முறைகள் வீரய்யனாலும், மல்லியினாலும் நக்கப்பட்டு, குடையப்பட்டு, ஓழ்க்கப்பட்ட புண்டையாக இருந்தாலும், அனுஷாவைப் பொருத்தவரை என்றுமே சுண்ணிக்கு அலையும் புண்டை தான். நல்லதம்பியின் கட்டான உடலைக் கண்டதும், ஈரம் சொட்டிற்று. அனுஷாவிற்கும் எச்சில் ஊரியது; அவள் புண்டைக்கும் எச்சில் ஊறியது. ஊரினால் பிரித்து வைக்கப்பட்டிருந்த காமாந்திர ஜோடி, அந்தச் சிறிய வீட்டில் ஊர் அடங்கியபின்னர் நள்ளிறவில் மீண்டும் காமத்தில் இணைந்தது. ----------------------அடுத்து சில நாட்களும் அவ்வளவாக வேறுபாடின்றி ஓடின. நாள்தோறும் மாலை அனுஷா பள்ளியிலிருந்து வீடு திரும்பும்போதே அவளுடன் சேர்ந்து மல்லிகா வந்துவிடுவாள். ஓரிரு மணிநேரங்களில் வீரய்யனும் வந்து சேர்ந்துகொள்வான். நல்லதம்பி இரவு ஒன்பது மணிக்கு மேல் வருவான் என்று மல்லி-வீரய்யன் இருவருக்கும் தெரிந்துவிட்டது. அதனால் நாசூக்காக இரவு எட்டு மணிக்கெல்லாம் அண்ணன்-தங்கை இருவரும் விடை பெற்று செல்வார்கள். இரவு ஒன்பதிலிருந்து நள்ளிரவு வரை நல்லதம்பியுடன் களியாட்டம் என்று அனுஷாவின் நாட்கள் வேகமாக ஓடின. நன்றாக ஓழ்த்து உழுது பழக்கப்பட்ட புண்டைக்கு இடைவிடாத தீனி கிடைத்ததில் திருப்தி தான். ஆனாலும் இரு குறைகள்: - அதிகாலை எழுந்து மல்லியுடன் கைகோர்த்து ஆற்றில் நீந்தி விளையாடி நீருக்கடியில் இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் விரல் விட்டு சீண்டி விளையாடி தாமிரபரணி ஆற்றுக்குள் தங்கள் காமத் திரவங்களை வெளியேற்றுவது கிட்டத்தட்ட நின்று போனது. நள்ளிரவு வரை நல்லதம்பி குண்டாந்தடிக்கு அடிமைப்பட்டுப் போயிருக்கும் அனுஷாவா அதிகாலை எழுந்திருக்க இயலவில்லை. கண்விழிக்கும் போதே மணி எட்டு ஆகிவிடும். ஒன்பது மணிக்கு பள்ளியில் இருக்கவேண்டும். - அனுஷா ஒலக்கலுக்கு வந்த நோக்கம் நிறைவேறும் வழி இன்னும் தெரியவில்லை. நல்லதம்பியை ஓழ்த்து அவனுக்கும் பண்ணையார் குடும்பத்திற்கு பகை தற்காலிகப் ஏற்படுத்தி; கணவன் மனைவியைப் பிரித்தாகிவிட்டது. ஆனால் அதுவல்ல அனுஷாவின் இறுதி நோக்கம். சில நாட்கள் அந்தக் குடும்பத்தைச் சின்னா பின்னாமாக்கவேண்டும். அதன் பின்னர் மீண்டும் அவர்களை ஒன்று சேர்க்கவேண்டும். அதுதான் அவள் பாட்டிக்குக் கொடுத்த இறுதி வாக்கு. அது நிறைவேறும் வரை அனுஷாவிற்கு நிம்மதி இருக்காது. நல்லதம்பி-வீரய்யன்-மல்லி கூட்டணியின் ஓழ் சுகம் எல்லாம் தொட்டுக்கொள்ள ஊறுகாய் போலத் தான். ம்ம்ம்.. அடுத்து யாரைக் குறி வைத்து குண்டு வீசித் தகர்ப்பது? "குண்டு" என்றவுடன் சுசீலாவின் குண்டான குஷ்பு போன்ற அழகான ஆரோக்கியமான குண்டு தேகம் மனக்கண் முன் நின்றது. சனிக்கிழமைகளில் காலைச் சிற்றுண்டி அருந்த அவர்கள் பங்களாவிற்கு அனுஷா செல்லும் போது, சுசீலாவும் ஜாடை மாடையாக அனுஷாவின் உடல் எழிலை ரசிப்பதை அனுஷா உணராமல் இல்லை! அனுஷாவின் முந்தானை விலகும் போதும் சரி; எப்போதாவது கையைத் தூக்க நேர்ந்தால், ஸ்லீவ்லெஸ் சோளி மூடாத எழில் கொண்ட பளபள அக்குள் தெரியும் போதும் சரி; அனுஷாவின் தட்டையான மென்மையான வயிற்றின் நடுநாயகமான தொப்புள் தெரிந்து மறையும் போதும் சரி; சுசீலாவின் கண்களில் ஒரு பளிச்சென்ற மின்னல் தோன்றி மறைவதை அனுஷா கவனித்திருந்தாள். சுசீலாவும் வேறு யாரும் இல்லாத நேரத்தில், அனுஷாவிடம் அளவளாவிக்கொண்டே, இறுக்கக் கட்டிய கண்டாங்கி சேலையிலும் முந்தானையை அவ்வப்போது விலக்கிக் காட்டியும்; தன் அபரிதமான குண்டிகளை வேண்டுமென்றே அதிகப்படியாக ஆட்டிக் காட்டியும், அனுஷாவைக் கவர முனைவதும் அனுஷாவிற்குப் புரிந்தது. சுசீலாவின் கணவன் பெரியதம்பி, வேண்டுமென்றே கெக்கேபிக்கே என்று சிரித்துக்கொண்டு அனுஷாவின் அருகே வந்து, எங்கே அனுஷாவின் விம்மிப் புடைக்கும் முன்புற அங்கங்கள் அவன் நெஞ்சில் மோதிவிடுமோ என்று அச்சப்படும் அருகாமையில் நின்று பேசுவதையெல்லாம் சுசீலா கண்டபோதும், அதைப் பெரிது படுத்தாமல் விட்டதையும் அனுஷா கவனித்தாள். சுசீலாவின் படுக்கையறைக்குள் நுழைந்து, அவளை இழுத்துப் போட்டு அம்மணம் ஆக்கி, அவள் கனத்த முலைகள் மீது தன் கெட்டியான நிப்பிள்களை உரசிப் பார்க்கவேண்டும் என்ற ஆவல் அனுஷாவிற்கும் கொழுந்துவிட்டு எரிந்தது. சுசீலாவின் குண்டுக் குண்டிப் பந்துகளை விலக்கி அவற்றினிடையே முகம் புதைத்து நக்கவேண்டும் என்ற அனுஷாவின் வெறியும் எப்போது அடங்கும் என்று தெரியவில்லை. நடக்கின்ற காரியமா? அல்லது, கைபடாத ரோஜாவான தேன்மொழியை முதலில் வீழ்த்தலாமா? அது போன்ற உடலளவு முழு வளர்ச்சியும், மனதளவில் காமத்தைப் பற்றிய அறிவு அதிகமில்லாத இரண்டும் கெட்டான் நிலையிலுள்ள ஆண்/பெண் இருவரையும் மடக்கிப் போட்டு அவர்களுக்குப் பாடம் கற்பிப்பது என்றால் அனுஷாவிற்கு அல்வா சாப்பிடுவது போல. அது போன்ற எத்தனையோ இளைஞர்கள்/இளைஞிகளுக்கு "ஆசிரியை"யாக அனுஷா இருந்திருக்கின்றாள். புசுபுசுவென்று அடர்த்தியாகவும் நீளமாகவும், சுருட்டை முடியாக வளர்ந்திருக்கும் தேன்மொழியின் கூந்தல் எழிலைக் கண்டு அனுஷாவின் கூதிக்குள் ஜீரா வழியும். அந்த அடந்த கூந்தலை இரட்டை பின்னலாக்கி, ஒரு பின்னல், கருமையான நதி போல் அவள் தோள் மீது வழிந்து முன்பக்கம் முலைப் பள்ளத்தாக்கு நதியாகப் பாய்ந்து அந்த இளம் பெண்ணின் மெல்லிய வயிற்றையும் தாண்டி, சரியாக அவள் பாவாடையின் முன்புறம் புண்டையை மூடுவது போல் புசுபுசுவென்று பரவியிருக்க, மற்றொரு பின்னல் கருநாகப் பாம்பு போல் முதுகில் வழிந்து, செழிப்பான, வயதுக்கு மீறிப் பெரிதாக வளர்ந்திருந்த குண்டிகள் இரண்டின் மீதும் மாறி மாறி மத்தளம் போல் அடிப்பதையும் பார்த்து அனுஷா கிறுகிறுத்துப் போவாள். அவள் பின்னலில் நுனியில் சுருண்டிருக்கு அடர்த்தியான மயிர் குஞ்சத்தை தன் மழமழத்த புண்டை மீது உரசிப்பார்க்கவேண்டும் என்று அனுஷாவிற்கு அடங்காத ஆவல். கூந்தலே இவ்வளவு அடர்த்தியாகவும், சுருட்டையாகவும் இருந்தால், மற்ற... இடத்திலிருக்கும் மயிர்?ம்ம்ம்.. பார்க்கலாம். ஆனாலும் சுசீலாவை மடக்கப் பார்த்து, அவளுக்கு இச்சையில்லையென்றாலும், நாசூக்காக நகர்ந்துவிடுவாள். ஆனால்... தேன்மொழி... பயந்து போய் கூச்சல் போட்டுவிட்டால்?? அந்த ஒரு danger உண்டு.. பெண்களில் மீதி இருப்பது மீனா தான். மற்ற இருவரையும் விட மீனா மீது தான் அனுஷாவின் கண்கள் ஆழமாகப் பதிந்திருந்தன. மீனாவின் திமிர் கலந்த அழகு அவளுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. மீனாவின் கோபம் பிடித்திருந்தது. இது போன்ற பெண்கள் படுக்கையிலும் ஆழுமையுடன் இருப்பார்கள். சுசீலா போன்ற பெண்கள் அநேகமாக படுக்கையில் மல்லாகப் படுத்து, கணவனுக்கு மரியாதையும் கால்விரித்துக் காட்டி, அவன் விந்து விட்டவுடன், மரியாதையாக அவனை படுக்க வைத்து, அவனுக்கு கை கால் பிடித்து விட்டு அவன் தூங்கிய பின் தூங்கப் போவார்கள். ஆனால் மீனா போன்ற திமிர் பிடித்த கட்டழகுகள் அப்படி இருக்கமாட்டார்கள். கணவனைக் கீழே தள்ளி, அவன் மீதேறிக் குதிரைச் சவாரி செய்து முடித்தபின் தன் கொழ கொழ புண்டையைக் கணவனின் வாய் மீது தேய்த்து, மீண்டும் ஒரு முறை உச்சம் எய்தினால் தான் விடுவார்கள் என்பது அனுஷாவின் "வாத்ஸ்யானனக் குறிப்பு". சொந்த மாமனாரின் முன்பே தொப்புள்க் குழியைக் காட்டி புடவை அணியத் தயாராக இருப்பவள், பிற ஆண்களுக்கு எந்த குழியையும் காட்டத் தயாராக இருப்பாள். மீனாவை மடக்கிப் போட்டால், இருவரின் வழுவழு மேனிகளும் தழுவிக்கொள்ளலாமே என்ற ஆசையும் அனுஷாவிற்கு உண்டு. ஆனால்... நிச்சயமாக உடனடியாக நடக்க வாய்ப்பு இல்லை. அனுஷாவைக் கண்டால் காமவயப்படாமல், சிநேகமும் காட்டாமல் சிடுசிடுவென்று சீறி விழும் ஒரே உயிர் மீனா மட்டும் தான். பெண்கள் மூவரையும் விட்டுவிட்டால் மீதம் இருப்பது ஆண்கள் இருவர். இருவரில் பெரியபண்ணையார் என்னேரமும் வலையில் விழத் தயாராக இருப்பார் என்று அனுஷாவிற்குத் தோன்றியது. தன் இளமைக்காலத்தில் எத்தனையோ பெண்களின் கற்பைச் சூறையாடியிருப்பார். எத்தனையோ வைப்பாட்டிகளை கையாண்டிருப்பார். எத்தனையோ பெண்களை விலை வாங்கியிருப்பார். ஆனால் இப்போது சும்மா இருந்தாலும், பழைய ஆசை என்றாவது எட்டிப் பார்க்காதா? அனுஷாவை அனுதினமும் கண்களாலேயே கற்பழிக்கத் தொடங்கியிருந்தார். கண்ணசைத்தால் காலில் விழுந்துவிடும் நிலையில் தான் இருக்கின்றார். பெரிய மகன் பெரியதம்பியும் கிட்டத்தட்ட அதே நிலமை தான். அனுஷாவின் வலையில் விழ எந்நேரமும் தயாராய் இருப்பது போல் தோன்றியது. "ஏண்டி... டீச்சருக்கு இன்னும் கொஞ்சம் பொங்கல் கொண்டு வந்து வைடி." ஒரு சனிக்கிழமை அவர்கள் வீட்டில் காலை உணவு உட்கொள்ளும் போது அனுஷாவின் மிக அருகே நாற்காலி இழுத்துப் போட்டு அமர்ந்து தன் மனைவி சுசீலாவை விரட்டினான் பெரியதம்பி. ஆம்... இவ்வளவு நடந்த பின்னரும், நல்லதம்பி பிரிந்து போன பின்னரும், ஊர் பஞ்சாயத்து முன்னால் அனுஷாவை நிறுத்திக் கேள்வி கேட்ட பின்னரும், சனி காலைச் சிற்றுண்டி விருந்து தொடர்ந்தது. எல்லோரும் எப்போதும் போல் சகஜமாகப் பழகினார்கள். மீனா மட்டும் தன் அறையை விட்டு வெளியே வரவே மாட்டாள். அன்று தேன்மொழி மாதாந்திர "விலக்கு". அதனாயி குடும்பத்தாருடன் சேர்ந்து உண்ணும் வழக்கமில்லை. பண்ணையாருக்கு எப்போதும் போல் ஏதோ ஒரு சிறு ப்ரச்சனையை தீர்க்கும் பணி. அவரும் சிற்றுண்டிக்கு வரவில்லை. அதனால் பெரியதம்பிக்குக் குஷி. அனுஷாவுடன் தொட்டும் தொடாமலும் அளவளாவலாமே!!.. சுசீலாவின் குண்டிகள் சமையலறைக்குள் மறைந்தவுடன், மேலும் அனுஷாவை நெருங்கினான். "என்ன டீச்சர்... இந்த கிராமத்துலேயே அடங்கி இருப்பீங்களா? பக்கத்துல ஏதும் ஊர் சுத்திப் பாக்கப் போக மாட்டீங்களா?" எப்படியாவது அனுஷாவைத் "தள்ளி"க்கொண்டு போகவேண்டும் என்று துணிந்துவிட்டான் போல. "ம்ம்.. இல்லங்கைய்யா.. எங்கே போக? இந்த தாமிரபரணி ஆத்தங்கரைல உக்காந்து பொதிகை மலையைப் பாத்துகிட்டு இருந்தாலே பொழுது போயிருமே... இன்னும் வேற என்ன இருக்கு? இதை விட வேறு என்ன சுகம் வேணுங்கய்யா?" பொய் பொய்யாக உதிர்த்தாள். சென்ற வார இறுதியில் பக்கத்து கிராமத்து வயல் ஒன்றில், பம்புசெட்டு தொட்டிக்குள் மல்லியும் அனுஷாவும் நிர்வாணமாகக் குளிக்க, அவர்களுடன் சேர்ந்து கொண்ட வீரய்யன், முழங்கால் தண்ணீரில் அனுஷாவை மண்டி போட வைத்து, பின்னாலிலிருந்து நாயடி அடித்துக்கொண்டே இருக்கும் போது எதிரே தெரிந்த பொதிகை மலையைக் கண்டு ரசித்த அனுபவத்தை அப்படி simple ஆகக் கூறினாள் அனுஷா. "அதுக்கில்ல.. சின்ன வயசுப் பிள்ளை நீங்க.. உங்களுக்குன்னு சின்ன சின்னதா ஆசை இருக்கும்.. ஏதாவது வாங்கணும் வைக்கணும்னு இருக்குமில்ல.. அதுக்குக் கூட வெளில போகமாட்டீங்களா டீச்சர்?" இவளுக்குச் சின்ன வயது தான் என்று சுட்டிக் காட்ட, அவ்வாறு பேசினானோ? "ம்ம்.. ஒண்ணு ரெண்டு தடவை அம்பாசமுத்திரத்துக்குப் போய் வாங்கி வந்தேன்..." "எப்பவாவதும் போகணும்னா சொல்லுங்க டீச்சர்.. பாவம் எப்பிடிப் போய் வருவீங்க? நான்வேணுமின்னா வண்டி எடுத்து வர்ரேன்.. நம்ம கார்ல போயிட்டு வரலாம் டீச்சர்." என்று அவன் வழிந்துகொண்டிருக்கும் போதே சுசீலா வந்துவிட்டாள். "ம்ம்கும்.. கிழிச்சீங்க... நீங்க போய் பொம்பளைப் பிள்ளைங்களுக்கு என்ன வாங்கிக் குடுப்பீக? ஏதோ.. நானோ இல்லை நம்ம தேனுக்குட்டியோ போனாச் சரியா இருக்கும்?" "ம்ம்.. உனக்கென்னடி கிழிக்கத் தெரியும்? ஒரு நாகரீகம்னா என்னான்னு தெரியுமா? அம்பாசமுத்திரத்தைத் தாண்டி நாலு அடி போனதில்லை... ஒரே ஒரு தடவை தின்னவேலிக்குப் போனதையே நாலுவருசம் பேசிக்கிட்டு இருந்தே... நீ போய் என்னடி வாங்கியாந்து கிழிக்கப் போறே?" "ம்ம்ம் ஆசையப் பாருங்க.. சின்னப் பிள்ளையோட போகணும்னு ஆசை இந்த வாலிபனுக்கு வந்திருச்சோ?" மீண்டும் செல்லமாகப் பழித்தாள் சுசீலா. "ஆமாண்டி.. நான் வாலிபன் தான்.. என்ன டீச்சர்... நீங்களே சொல்லுங்க?" அனுஷா களுக்கென்று அழகாகச் சிரித்தாள். "போதும் போதும்.. எனக்காக புருசன் பொண்டாட்டியும் சண்டை போட்டுக்காதீங்க...ம்ம்.. ஏற்கனவே ஒரு புருசனும் பொண்டாட்டியும் சண்டை போட்டாச்சு..." என்று சொல்லிவிட்டு ச்ச்சே... சொல்லிவிட்டோ மே என்று நாக்கை கடித்துக்கொண்டாள். அந்த பேச்சு வந்தவுடன்... அந்த இடம் சற்று இறுக்கமாயிற்று.. ஒருவர் ஒருவர் முகத்தைப் பார்த்துக்கொண்டனர். அதன் பின்னர் கேலியும் கிண்டலும் அன்று இல்லாமல் போயிற்று... ச்சே... தன் அவசரத்தை நொந்துகொண்டே அனுஷா வீடு வந்து சேர்ந்தாள். -------------------- அன்றிரவு யோசித்துப் பார்த்ததில் அவளுக்கும் தோன்றியது... சரி என்னவோ இருந்துவிட்டுப் போகட்டும். நாளை ஞாயிறு தானே.. அப்படியே அம்பாசமுத்திரம் வரை ஒரு ரவுண்ட் போய்விட்டு வரலாம். அங்கிருக்கும் ஆண்களுக்கும் தன் எழிலான உடம்பின் நெளிவு சுழிவுகளைக் காட்டியும் காட்டாமலும் தூக்கமில்லாமல் செய்யலாம். என்று தோன்றியது. மறுநாள், அவளுக்கு மிகவும் பிடித்தமான சந்தன நிற ஷிஃப்பான் புடவையும், அதே சந்தன நிற கையில்லாத சோளியையும் அவள் சந்தன நிற மேனி மீது அணிந்துகொண்டாள். தொப்புளை லேசாக மூடியும் மூடாமலும் புடவைக் கட்டினாள். துணிவுடன் இறங்கி, முக்கியச் சாலை வந்து, கை நீட்டி, அந்த வழியே செல்லும் தென்காசி-அம்பை ரூட் பஸ் ஒன்றை நிறுத்தி ஏறிக்கொண்டாள். ஐம்பது ஜோடிக் கண்கள் அவள் பளபளக்கும் மேனியை வெறித்துப் பார்த்ததை அவள் நிச்சயமாக உணர்ந்தாள். உட்கார்ந்திருந்த ஒரு கிராமத்துப் பெண், சட்டென்று எழுந்து அவளுக்கு இடம் அளித்தாள். எல்லோருக்கும் ஒரே ஆச்சரியம். இப்படி நாகரீகமாக உடை அணிந்து நம் ஊரில் ஒரு நவயுக யுவதியா? அம்பையில் இறங்கி கடை வீதி வழியாக இலக்கின்றி நடந்து சென்றாள். ஏதேதோ கடைகளில் ஏறி இறங்கினாள். ஒன்றும் அதிகமாக வாங்கவில்லை. சும்மா பொழுது போகாமல் இரண்டு மணிநேரம் நடந்தாள். பேரூந்து நிலையத்திலிருந்து சற்று தொலைவில் ஒரு பெரிய ஃபேன்சி கடை தென்பட்டது. எப்போதும், வண்ணவண்ணமாக ப்ளாஸ்டிக் வளையல்கள், ப்ளாஸ்டிக் கம்மல்கள் அணிவது அனுஷாவிற்குப் பிடிக்கும். அன்று அணிந்த சந்தன நிற புடவைக்கேற்ப வண்ணத்தில் அவளிடம் ஆபரணங்கள் இல்லை. வாங்கலாம் என்று தோன்றியது.. அதை நோக்கி நடந்து சென்றாள். படியேறப் போனாள்... சர்ர்ரென்று ஒரு அம்பாசிடர் கார் அவளை உரசிக்கொண்டு நின்றது... "எவண்டா அது.." என்று சற்று சீற்றத்துடன் முணுமுணுத்தபடி திரும்பினாள். "டீச்சர்ர்... என்ன இங்கே??" ஓட்டுனர் இருக்கைக் கதவு திறக்க.. டக் டக் என்று இறங்கினான் பெரியதம்பி. தும்பைப்பூ போன்ற வேட்டியும், முழுக்கை சில்க் ஜிப்பாவும், கழுத்தில் ஆறு பவுனில் ஒரு மைனர் செயின் தவழ, முகத்தில் புன்னகைத் தவழ நின்றான். "ஐயா.. நீங்க?" "என்ன டீச்சர்.. நான் வர்ரது என்ன அதிசயம்? நம்ம பண்ணைல வேலை செய்யிறவனோட தம்பிக்குக் கல்யாணம்.. வந்து மொய் எழுதிட்டு வந்திட்டேன். அங்கேயெல்லாம் சாப்பிடப் பிடிக்கல்ல... இதோ பக்கத்துல இருக்கே... அம்பை பேலஸ்.. நமக்கு வேண்டப்பட்ட பயலோட ஓட்டல்.. இங்க வந்து இருந்திட்டு சாப்பிட்டுப் போகலாம்னு வந்தா... திடீர்னு இந்த தெருவே விளக்கு போட்டமாதிரி பளிச்சுன்னு ஜொலிக்குதே... என்னடா இதுன்னு நெனச்சிகிட்டே வந்தேன்... நீங்க தேவதை மாதிரி நடந்து வந்துகிட்டிருக்கீங்க..." உரிமையுடன் சற்று அருகில் வந்தான். "ம்ம்ம்.. ரொம்பத் தான் புகழாதீங்கய்யா..." வெட்கம் கலந்த சிரிப்புடன் இளித்தாள். "ம்ம்ம்.. பாத்து டீச்சர்.. நீங்க சிரிக்கும் போது உங்க கன்னத்துல விழுற குழில இந்தக் கடைக் காரப் பசங்க தடுக்கி விழுந்திரப் போறாங்க." என்றுவிட்டு கலகலவென்று சிரித்தான். அவன் ஜோக்கை உண்மையிலேயே அனுஷாவும் ரசித்துச் சிரித்தது, வீணையின் நாதம் போல் பெரியதம்பியின் காதுகளில் தேன் போன்று பாய்ந்தது. "வாங்க... இந்தக் கடைக்காரரும் நமக்கு வேண்டியவரு தான்.. வாங்க டீச்சர்.. பாத்து." அருகில் வந்து தொட்டும் தொடாமலும் அவளைக் கடைக்குள் அழைத்தான். "ம்ம்.. பரவாயில்லை.. சும்மாத்தான் வந்தேன்.." "அட என்ன டீச்சர்.. கடைக்கு சும்மாவா வருவாங்க.. ஏதாவது வாங்கத் தானே வந்திருப்பீங்க..."