விமானநிலையத்தில் விபரித விஷப்பரிட்சை - தமிழ் காமக்கதைகள்

சென்ற மாதம் ஆஃபீஸ் வேலையாக இந்தியா சென்றிருந்தபோது ஸ்ரீலங்கன் விமானத்தில் கொழும்பு வழியாகச் சென்றேன். கொழும்பிலிருந்து சென்னை செல்லும் விமானத்துக்கு இடைவெளியாக 50 நிமிடமே இருக்கும். ஆனால், ரியாத்தில் கிளம்பும்போதே விமானம் 90 நிமிடம் லேட். பிக்கப் பண்ணிவிடுவோம் என்றார்கள். எனக்கு நம்பிக்கையில்லை.

ரியாத் விமானநிலையத்தின் லவுஞ்சில் ஒரு பெண் ( வயது 30 இருக்கலாம் ) 6 வயதுப் பையனுடன் உட்கார்ந்திருந்தாள். நல்ல நிறம், ஐந்தரை அடி உயரம், ஈர உதடுகள், கைக்குள் அடங்குவதுபோல் முலைகள் ( சைஸ் 34க்கு மேல் இருக்காது ), பாவாடை லேஸை மீறித் தெரிந்த தங்கக் கொலுசு அணிந்த செழுமையான கணுக்கால், விரல்களில் மினுமினுக்கும் மெட்டிகள், மிகச் சின்ன ஒற்றை மூக்குத்தி, நெற்றிப்பொட்டில் சின்னதாகக் குங்கும ஸ்டிக்கர் பொட்டு, உச்சிமுடியில் தீற்றலாய் நிஜக் குங்குமம் ( இப்படி வட இந்தியர்கள் மாதிரி நம் பெண்களும் உச்சி முடியின் வகிடில் குங்குமம் வைத்துக்கொள்வது இப்பக் கொஞ்சநாளாத்தான் ஃபேஷனா இருக்கு. இல்ல? ), மெல்லிய சேலையை மீறித் தெரிந்த செழிப்பான கிள்ளத் தூண்டும் இரட்டை அடுக்கு இடுப்புச்சதை, லோ கட் ரவிக்கைக்குள் எட்டிப்பார்த்த கருப்பு பிராவின் மேல்பாகம் ( இதத்தான் ஆக்சுவலா நான் மொதல்ல சொல்லியிருக்கணும்ல? அவளோட அழகுல மயங்கிட்டேன் போல! ), அந்தப் பிராவையும் மீறி மேலே கொஞ்சமே கொஞ்சம் எழும்பலாய்த் தெரிந்த முலைகளின் மேல்பாகம் ( அநேகமாய் 34 சைஸ் முலைக்கு 32 சைஸ் பிரா போட்டிருப்பாள். அதான் பிதுங்கிக்கிட்டு வருது போல. ச்சே... எப்படியெல்லாம் ஆராய்ச்சி பண்ண வைக்கிறாய்ங்கப்பா ), கையில் கூர்ந்து கவனித்தால் மட்டுமே தெரியும் மிக மெல்லிய பூனை முடிகள், இரு கைவிரல்களிலும் 4 மோதிரங்கள்,



கழுத்தில் மஞ்சள்கயிறில் முலையை வருடும் தாலிக்கொடி, கூடவே இரண்டு கனத்த செயின்கள், கைகளில் ஒரு டஜன் வளையல்கள் ( சென்னைல எறங்குன ஒருமணிநேரத்துல அப்படியே லாக்கருக்குள்ள போயித் தூங்கிரும் ), லோஹிப் சேலையில் எட்டிப்பார்க்கும் ஆழமான அழகான தொப்புள். சரிதான். சவுதியில் கருப்பு உடையில் உடல் முழுவதையும் மறைத்து நடமாடிவிட்டு, ஏர்போர்ட்டில் அந்தக் கட்டுப்பாடு இல்லாததால், எல்லாவற்றையும் எக்ஸிபிஷன்போல் காட்ட முடிவெடுத்துவிட்டாள் போலும்.

முகத்தைப் பார்த்தாலே தமிழ்நாட்டுக்காரி என்று எழுதி ஒட்டியிருந்தது. இப்படிப்பட்ட அழகி என்னுடன் ஸ்ரீலங்கன் விமானத்தில் வருகிறாளா அல்லது ஜெட் ஏர்வேஸில் போகிறாளா என்று எனக்குத் தெரிந்தாக வேண்டும். அவளுடைய சீட்டுக்கருகில் வைத்திருந்த ஹேண்ட்பேகில் இருந்த பட்டையில் இருந்து என்னுடன் ஸ்ரீலங்கன் ஃப்ளைட்டில்தான் வருகிறாள் என்று கண்டுகொண்டேன்.

எப்படியாவது பேச்சைக்கொடுத்து ஆரம்பிக்க வேண்டுமே என்று “மேடம், நீங்களும் ஸ்ரீலங்கனா?” என்று கேட்டேன், எதிர்சீட்டில் உட்கார்ந்தபடியே.

“இல்லயே. நான் இண்டியன். நீங்களுமான்னா.... அப்ப நீங்க ஸ்ரீலங்கனா?” என்றாள் அவள் பதிலுக்கு.

“ஓ... சாரி. அப்படி ஒரு மீனிங் வருதுல்ல. நான் அப்படிக் கேக்கல. நீங்களும் ஸ்ரீலங்கன் ஃப்ளைட்லதான் வர்றீங்களான்னு கேட்டேன். நானும் இந்தியன்தான்” என்றேன்.

“ஓ... அப்படிக் கேட்டீங்களா? ஆமாம் ஸ்ரீலங்கன் ஃப்ளைட்டுக்குத்தான் வெயிட் பண்றேன். இன்னும் நாம போற ஃப்ளைட்டே வரலயே. கனெக்*ஷன் ஃப்ளைட்டப் பிடிக்க முடியுமான்னு தெரியல. நீங்க மெட்ராஸா?” என்றாள்.

அப்பாடி. ஒரு வழியாகப் பேச்சுத் தொடர அவள் கோடு போட்டுக் கொடுத்துவிட்டாள். இனிமேல் என் ரோடு ரோலரை ஓட்ட வேண்டியதுதான். வெளியிடங்களில் அந்நியர்களிடம் பழக ஒரே ஊர், ஒரே காலேஜ், இப்படி ஒரு ஃப்ளைட் அதுவும் லேட்டான ஃப்ளைட் என்று ஏதாவது பொதுவான ஒற்றுமை இருந்தால் போதும். பேச்சு வளர்ந்துவிடும். ஆனால், அதிகம் ஜொள் விட்டால் பெண்கள் சுதாரித்துவிடுவார்கள். அதே சமயம், ரொம்ப ரிசர்வ்டு ஆகவும் காட்டிக்கொள்ளக் கூடாது. “சிடு மூஞ்சி” என்று சீல் குத்தி ஒதுங்கிவிடுவார்கள். பொதுவான பேச்சாக இயல்பாக இருந்தால் நம்பிக்கை வந்துவிடும். நடுவில் ஒரு தடிமனான கோடு வைத்துக்கொண்டே பேசுவார்கள். அந்தக்கோட்டைக் கொஞ்சமேனும் தாண்ட நாம் நிறைய நம்பிக்கை தரவேண்டும். நம் பேச்சில் ஒரு நம்பகத்தன்மை வேண்டும், நிறையவே.

“ஆமாமா. நானும் மெட்ராஸ்தான் போகணும். லேட்டாக் கெளம்பினாலும் பிக்கப் பண்ணிருவாய்ங்கன்னு நினைக்கிறேன். போன வாட்டி ஒரு மணிநேரம் லேட்டாக் கிளம்பினாய்ங்க. ஆனா, அரை மணிநேரம் பிக்கப் பண்ணிட்டாய்ங்க. போயி மெட்ராஸ் ஃப்ளைட்டைப் பிடிச்சிட்டேன். பாப்போம் இன்னிக்கு என்னாகுதுன்னு” என்றேன்.

“உங்களுக்கு மதுரைப்பக்கமா?” என்றாள்.

“ஆமா. ஏன்? நீங்களும் மதுரையா?”.

“நான் சென்னைதான். நீங்க அவய்ங்க இவய்ங்கன்னு சொல்ற ஸ்லாங்க வச்சி கெஸ் பண்ணேன்” என்றாள்.

“சரியான கெஸ்தான். நான் பக்கா மதுரைக்காரன். மதுரைக்கு வந்திருக்கீங்களா? ரோட்டுக்கடைல முட்டைப் பரோட்டா சூப்பரா இருக்கும்” என்றேன்.

”ஐயே.. நான் சைவம்பா” என்றாள்.

“ஓ... அப்ப சாரிங்க மேடம்”.

“இப்பத்தான் மொத மொதலா இந்த ஃப்ளைட்டில் வர்றேன். கொழும்புல ஃப்ளைட்ட விட்டுருவோமோன்னு பயமா இருக்கு” என்றாள்.

“இதுல பயப்படுறதுக்கு என்ன இருக்கு? அடுத்த ஃப்ளைட்டுல போனாப் போவுது. அதெல்லாம் கரெக்டாக் கனெக்*ஷன் கொடுத்துருவாய்ங்க” என்றேன்.

அவள் முகத்தில் லேசாகக் கலவர ரேகைகள் படர்வது தெரிந்தது. ”நீங்க எங்க ஒர்க் பண்றீங்க?” என்று கேட்டாள். என் நிறுவனத்தின் பெயரையும், என் பதவியையும், என் பெயரையும் சொன்னேன். விட்டால் கடகடவென்று பயோ டேட்டாவையே ஒப்பித்திருப்பேன். என் நோக்கம் என்மேல் அவளுக்கு நம்பிக்கை வரவழைத்து, அப்படியே ஊர் போகும்வரைக்கும் கடலை போடுவது. 

என்னையே பார்த்தவள் சட்டென்று செல்ஃபோனை எடுத்து யாரையோ அழைத்தாள். நான் பேச்சைக் கவனிக்காத மாதிரி வேறு பக்கம் வேடிக்கை பார்த்தேன். கொஞ்ச நேரம் பார்த்தவள் ஃபோனை சேலையில் இரண்டு துடை துடைத்து என்னிடம் நீட்டி ”பேசுங்க. லைன்ல அவர் இருக்கார்” என்றாள்.

ஃபோனை வாங்கி, “ஹலோ. கண்ணன் பேசறேன் சார்” என்றேன்.

“அப்படியே உங்க லெஃப்டுல திரும்பி, விசிட்டர்ஸ் லவுஞ்சைப் பாருங்க. ஒயிட் ஷர்ட் போட்டுக்கிட்டு நிக்கறேன் பாருங்க. கைய அசைக்கிறேன் பாருங்க” என்றார் அவளுடைய அவர்.

“என் பெயர் கணேஷ். நான் பயந்துக்கிட்டே இருந்தேன். நல்லவேளையா நீங்க கிடைச்சீங்க. என் ஒய்ஃப் மொதத் தடவையாத் தனியாப் போறா. எனக்கு நாளைக்கு அவசரமா ஆஃபீஸ்ல வேலை இருக்கு. அவ இன்னிக்கே போயாகணும். நாளைக்கழிச்சி சென்னைல ஒரு நில ரெஜிஸ்ட்ரேஷன் இருக்கு. கொஞ்சம் பாத்துக்கங்க. பையன் வேற ரொம்பச் சேட்டை பண்ணுவான். ஒருவேளை கனெக்*ஷன் ஃப்ளைட் மிஸ் ஆயி கொழும்பு லவுஞ்சுல வெயிட் பண்ண வேண்டியிருந்துச்சின்னா, ஹெல்ப் பண்ணுங்க கொஞ்சம்” என்றார்.

(“கொஞ்சம் என்ன கொஞ்சம்? நல்லாவே கவனிச்சிக்கிறேன்” என்று மனதில் நினைத்தபடியே )“என்ன சார் இப்படியெல்லாம் கேட்டுக்கிட்டு. நீங்க கவலையே படாதீங்க. எல்லாம் நான் பாத்துக்கறேன். பையன் என்ன சேட்டை பண்ணாலும் நான் கவனிச்சிக்கறேன். உங்க ஒய்ஃபைத் தைரியமா இருக்கச் சொல்லுங்க. நீங்க கெளம்புங்க. மணி பதினொண்ணு ஆகப்போகுது. போயிப் படுங்க. நாளைக்கு ஆஃபீஸ் போகணும்ல?” என்று அக்கறையாய்ச் சொல்லிவிட்டு ஃபோனை அவளிடம் நீட்டினேன்.

அவள் தலையாட்டிக்கொண்டே கணவனுடன் பேசி முடித்தாள். அதன்பின்னர், இன்னும் தைரியம் வந்தவளாக என்னைப் பார்த்தாள். கணவனாலேயே அங்கீகரிக்கப்பட்ட உடன்பயணி என்ற நம்பிக்கை போலும்.

அந்த நம்பிக்கையை ஒத்தாசைக்கு வைத்துக்கொண்டு “உங்க பெயர் என்ன மேடம்?” என்றேன்.

“என் பெயர் வந்தனா”. 

ம்ம்... அழகான பெயர், அவளைப்போலவே. அவளிடம் அப்புறம் சொல்லிக்கொள்ளலாம்.

ஃப்ளைட் வந்ததும், நான் அவளுடைய பேக்கை அவள் வேண்டாம் என்று சொல்லியும் தூக்கிக்கொள்ள, உள்ளே நுழைந்தோம். அவளருகில் இருந்த ஒரு ஆளை என்னுடைய ஜன்னலோர முன் சீட்டுக்கு மாறச்சொன்னோம். அவள் ஜன்னலோர சீட். பையன் நடுசீட். நான் ஓர சீட் என்று உட்கார்ந்தோம். எதிர்பார்த்த மாதிரியே ஃப்ளைட் லேட்டாகக் கிளம்பியது. கொழும்பு சேர லேட்டாகி, சென்னை செல்லும் கனெக்*ஷன் ஃப்ளைட் கிளம்பிப் போயிருந்தால், அடுத்த ஃப்ளைட்டில் போகும்வரை வந்தனாவுடன் கடலை போடலாமே என்று நினைத்தேன். நல்லவர்கள் ( ) நினைத்தது அப்படியே நடக்கும் அல்லவா? அப்படியே பலித்தது. 

கொழும்பு ஏர்போர்ட்டில் காலை 8 மணிக்கு இறங்கியதும் 7 மணி சென்னை ஃப்ளைட் ஏற்கனவே டேக் ஆஃப் ஆகிவிட்டது என்று சொன்னார்கள். மாலை 7.30க்கு எங்களுக்கு ஃப்ளைட்டாம். அதுவரை, அதாவது கிட்டத்தட்ட 12 மணிநேரம் என்னதான் வந்தனாவின் அருகில் இருந்தாலும், ஏர்போர்ட் போர் அடிக்குமே. நாங்கள் என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் விழித்துக்கொண்டு இருக்கையில், அன்று முழுவதும் எங்களின் ஓய்வுக்காக கொழும்பில் ஏர்போர்ட் அருகிலேயே ஒரு ஹோட்டலில் ரூம் கொடுப்பதாகச் சொல்லி, விசாவும் கொடுப்பதாகச் சொன்னார்கள். 

“என்னங்க கண்ணன். இந்த ஊர் பாதுகாப்பா இருக்குமா? என்னமோ ஹோட்டல்னு சொல்றாங்க. விசா கொடுக்கறேன்னு சொல்றாங்க. எனக்கு பயமா இருக்கே” என்றாள் வந்தனா.

“இதுல என்ன பயம் வந்தனா? நமக்குத்தான் சேஃபா ஹோட்டல்ல ரூம் கொடுத்துர்றாய்ங்கள்ல?”.

”நமக்குன்னா?”.

“அட.. தனித்தனியாத்தான் தாயி. ஏன் இப்படி எதுக்கெடுத்தாலும் பயந்துக்கிட்டு? ஹோட்டலுக்குப் போனாக் குளிச்சி, சாப்பிட்டுட்டு ரெஸ்ட் எடுக்கலாம். முடிஞ்சா ஊர் சுத்தலாம். அதான் 12 மணிநேரம் இருக்கே. 9 மணிநேரத்துல ஏர்போர்ட்டுக்கு வந்துருவோம். லவுஞ்சில ஷாப்பிங் பண்ணலாம். அத விட்டுட்டு, 12 மணிநேரம் ஏர்போர்ட்டுலயே இருந்தா போரடிச்சிரும். தூக்கம் வந்தாக் கையக்கால நீட்டித் தூங்க முடியாது. யோசிச்சிப் பாருங்க. பையனையும் வச்சிக்கிட்டு....” என்றேன்.

கொஞ்சம் யோசித்தவளாக “சரி. நீங்க இருக்கீங்கங்கற தைரியத்துலதான் வர்றேன். வேற யாரும் நம்மோட வரலயா?” என்றாள் வந்தனா. அவளுடைய பையனும் என்னிடம் நன்கு ஒட்டிக்கொண்டான்.

“இருக்காங்க. அதோ நாலைஞ்சு பேச்சலர்ஸ் இருக்காங்க. அவங்களும்தான் வரப்போறாங்க. நாம தங்கப்போற அதே ‘ஹோட்டல் ஸீ வியூ’ ஹோட்டல்லதான் அவங்களும் வந்து தங்கப்போறாங்களாம்” என்று நான் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே, அந்த இளைஞர்களும் என்னிடம் வந்து “சார். எல்லாம் இங்க்லீஷ்ல இருக்கு. கொஞ்சம் ஃபில்லப் பண்ணித் தாங்க” என்று கேட்கவும், நானே எல்லாருக்கும் விசா விண்ணப்பம் நிரப்பிக் கொடுத்தேன்.

பாஸ்போர்ட்டில் விசா குத்தினார்கள். வெளியே வந்து ஒரு வேனில் ஏறினோம். கண்ணைக் குளிரவைக்கும் பசுமையுடன், கொழும்பு அழகாக இருந்தது. சாலையின் இரு பக்கமும், அடர்ந்த தென்னந்தோப்புகள், ஆங்காங்கே ஓடும் சிற்றோடைகள், சுத்தமான பளிச்சென்ற சாலைகள், சாலை ஓரங்களில் கவுன், பாவாடை காம்பினேஷனில் இளநீர் - தர்பூசணி விற்கும் பெண்கள், இளநீரைவிடப் பெரிய சைஸ் முலைகளுடன். 

சில இடங்களில் முழு மீன்களைக் கருவாடாக்கித் தொங்கவிட்டிருந்தார்கள். அதைப் பார்த்த வந்தனா முகம் சுளித்ததைக் கவனித்தேன். அவளது காதருகில் வாயைக்கொண்டு சென்று “ஏன் வந்தனா முகம் சுளிக்கிறீங்க? கருவாடு மாதிரி டேஸ்ட்டான ஐட்டம் வேற எதுவுமே இல்ல தெரியுமா? சாப்பிட்டிருக்கீங்களா இதுக்கு முந்தி?” என்றேன்.

“ஐயே... இதுக்கு முந்தியும் இல்ல, இனிமேலும் இல்ல. ஒய் திஸ் கொலவெறி கண்ணன்? நான் சைவம்னு சொன்னேன்ல?”.

”டேஸ்ட் பண்ணாமலே பிடிக்காதுன்னு சொல்றீங்களே அதான் கேட்டுப்பாத்தேன்” என்றேன், அவள் முறைப்பதையும் மீறி. அவள் ஒன்றும் சொல்லாமல் சாலையை வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பித்தாள். 

ஹோட்டல் வந்தது. அந்த இளைஞர்களுக்குத் தனியாக ஒரு பெரிய சூட்டைக் கொடுத்த ரிசப்ஷனிஸ்ட், எனக்கும் வந்தனாவுக்கும் ஒரு டபுள் பெட்ரூம் கொடுத்தாள். வந்தனா பதறிப்போய் “மேடம். என்ன இது. ஒரே ரூமா?” என்றாள்.

“நீங்க கணவன் மனைவிதானே?” என்றாள் ரிசப்ஷனிஸ்ட்.

நான் குறுக்கிட்டு “ஒரு சின்ன கரெக்*ஷன். இவங்களோட கணவன் வேற. என் மனைவி வேற” என்று அவளைக் குழப்பி, தனித்தனி ரூம் கேட்டு வாங்கினேன். நல்லவேளையாக அடுத்தடுத்த ரூம்கள் கிடைத்தன.

“நீங்க பக்கத்துல இருக்கிறது தெம்பா இருக்கு கண்ணன். இப்ப என்ன செய்யலாம்?” என்றாள்.

“இப்படி சட்டுனு கேட்டா எப்படி? நீங்களே சொல்லுங்க வந்தனா. என்ன செய்யலாம்?” என்றேன்.

“ஹலோ... சாப்பிடுறது குளிக்கிறது பத்திக் கேட்டேன்” என்றாள்.

“நானும் அதத்தான் சொல்ல வந்தேன். சட்டுனு போயிக் குளிங்க. சாப்பிட்டு வந்துருவோம். செம பசி” என்றேன்.

“மாத்திக்கத் துணி இல்ல. என்னத்தக் குளிச்சி என்னத்த மாத்தி...”.

“வந்தனா. என்னத்தே கன்னையா உங்க உறவா?” என்றேன். 

“லொள்ளு? அழுக்கு ட்ரெஸ்சையே திரும்பப் போடணுமேன்னு சொன்னா.....” என்றாள். 

“எனக்குத்தான் ப்ராப்ளம். என் பனியன் ஒயிட்டா இருக்கு. உங்களுக்குப் பிரச்னையே இல்ல” என்று சொல்லிவிட்டு, அவள் என் பதிலை ஜீரணிப்பதற்குள் என் ரூமுக்குள் ஓடிக் கதவை மூடினேன்.

அருமையான ஷவரில் வெதுவெதுப்பான நீரில் அமர்க்களமாக அம்மணமாகக் குளித்தேன். இதேபோல் வந்தனாவும் தன்னுடைய சேலை, பாவாடை, ரவிக்கை, கருப்பு பிராவைக் கழற்றியெடுத்து முழுநிர்வாணமாகக் குளிப்பாளோ? ஆம்.. வேறு வழியில்லை. பாத்ரூமில் உள்ள துண்டால் தலை துவட்ட மட்டுமே முடியும். இடுப்பிலோ மார்பிலோ கட்டிக்கொள்ள முடியாது. அவள் அம்மணமாக நின்று தன் முலைகளையும், புண்டையையும் ஷவர்நீரால் நனைத்தே ஆகவேண்டும். அந்த ஷவரின்மேல் எனக்குப் பொறாமையும் கோபமும் வந்தது. இவளைப் போட்டால் எப்படி இருக்கும் என்று முதன்முதலாகத் தோன்றியது. அவள் சம்மதிப்பாளா ஊரைக் கூட்டிவிடுவாளா? நாளை ‘தினத்தந்தி’யில் ”திருமணமான பெண்ணிடம் சில்மிஷம். தமிழக சாஃப்ட்வேர் எஞ்சினியர் இலங்கையில் கைது. ஊருக்குத் திரும்பும் வழியில் கைவரிசை” என்று போட்டுவிடுவார்களா? யம்மோ....!

குளித்து முடித்து அதே உடையை அணிந்து, ஒரு தம்மைப் பற்றவைத்து அடித்துவிட்டு, வந்தனாவின் கதவைத் தட்டினேன். அவளுடைய பிராவைக் குறித்து நான் அடித்த கமெண்ட் அவளை எப்படிப் பாதித்திருக்கும் என்று தெரியவில்லை. ஒரே நாள் பழக்கத்தில் இவ்வளவு தனிப்பட்ட கமெண்ட் அடித்திருக்ககூடாதோ என்று தோன்றியது. என்னிடம் பாதுகாப்பில்லை என்ற முடிவுக்கு அவள் வந்திருக்கக் கூடாதே என்று நினைத்தேன். 

தலையில் சுற்றிய ஹோட்டல் துண்டுடன் வந்து கதவைத் திறந்தாள் வந்தனா. அதே உடை. கொஞ்சம் கூர்ந்து கவனித்ததில் அவள் பிரா போடவில்லை என்று தெரிந்தது. கசகசப்பாக இருக்கும் என்று கழற்றியிருப்பாள் அல்லது அலசிக் காயப்போட்டிருப்பாள். திரும்பத் திரும்ப அவளுடைய முலை ஏரியாவையே என் கண் சுற்றிவந்துகொண்டே இருந்தது. இதேபோல் கீழே பேண்ட்டியையும் கழற்றிக் காயப்போட்டிருப்பாளோ? எப்படித் தெரிந்துகொள்வது? ஐயையோ.. ஏன் இப்படியெல்லாம் யோசிக்கிறேன். இவளுக்குத் தாலிகட்டியவன் அங்கே சவுதியில் இருக்க, நான் இங்கே இலங்கையில் எதற்கு அடி போடுகிறேன் ?

“வாங்க கண்ணன்” என்றாள் இயல்பாக. நான் வெளியிலேயே நின்றபடி “என்ன வந்தனா. இன்னும் கிளம்பலயா?” என்றேன்.

“தோ... ஒரே நிமிஷம் ஒக்காருங்க. ஷவர் சூப்பரா இருந்திச்சி. அதான் தலைக்கே குளிச்சிட்டேன். ரொம்ப ஃப்ரெஷ்சா இருக்கு இப்ப” என்றபடியே தலையில் துண்டை அவிழ்த்து, குனிந்து தலைமுடியைத் துண்டால் பட்பட்டென்று அடித்து ஈரத்தைப் போக்கினாள். ஹோட்டல் சோப்பின் மணமும், கூந்தலின் மணமும் சுமந்த சில நீர்த்துளிகள் என் கன்னத்தில் படவும், நான் என்னமோ அவளுடைய ரதிநீரோ முலைப்பாலோ என்மேல் பட்டதுபோல் புல்லரித்துச் சிலிர்த்தேன். அவள் பையனுடன் கிளம்பினாள்.

நாங்கள் இட்லி, தோசை, பொங்கல், வடை என்று வயிறைத் தயார்செய்துகொண்டு போனால் டைனிங் டேபிளில் எல்லாமே இலங்கைப் பலகாரங்களாக இருந்தன. சீனிச்சம்பல், வெங்காயச் சம்பல், மீன் சம்பல் என்று எல்லாமே புதிதாக இருந்தன. அரைமணிநேரப் பயண இடைவெளியில், உலகில் உணவின் மாற்றங்கள் இப்படியா இருக்கும்? வந்தனா “என்ன கண்ணன். இதெல்லாம் என்ன?” என்றாள்.

“இருங்க. நாலுபேர்கிட்ட விசாரிச்சிச் சொல்றேன்” என்று அங்கு நின்ற ஊழியரிடம் கேட்டேன். அவர் உடைந்த ஆங்கிலத்தில் ( கொழும்பில் அதிகம் பேர் ஏன் தமிழ் பேசுவதில்லை? ) ஆதியோடந்தமாக, வெங்காயம் நட்டுப் பயிர் செய்து, பறித்து, அறுத்து, சேர்மானம் சேர்த்து எப்படிப் பலகாரம் செய்வது என்று விளக்க ஆரம்பிக்கவும் “யோவ் பசிக்குதுய்யா. அறுக்காத” என்று சொல்லி, ரொட்டி-வெண்ணெய்-ஜாம்-பழம்-ஜூஸ் என்று தேற்றி ஒருவழியாய்ச் சாப்பிட்டு முடித்தோம்.

“கண்ணன், மத்தியானச் சாப்பாடும் இப்படித்தான் இருக்குமா? நான் தொலைஞ்சேன். நீங்க கறி மீனுன்னு சாப்பிட்டுருவீங்க. நான் என்ன செய்ய?” என்றாள் வந்தனா.

நான் அங்கு வந்த செஃபிடம் இதைச் சொல்ல, அவர் ஏதாவது செய்து வைப்பதாகச் சொன்னார். ( தங்குறது ஓசியில. இதுல நேயர் விருப்பம் வேறயா என்று நினைத்திருப்பார் ).

சாப்பிட்டு முடித்து ரூமுக்குத் திரும்பினோம். அவளுடைய ரூமைத் திறந்தபடியே “கண்ணன். கண்ணு சொக்குது” என்றாள்.

“விட்டா நான் இங்கயே அப்படியே தூங்கிருவேன்” என்று பிட்டைப் போட்டேன்.

“இங்கேயேன்னா?”.

“இங்கேயேன்னா.... இப்படி வழியிலேயே” என்று கீழே தரையைக் காட்டினேன்.

“சரி. கரெக்டா 1.30க்கு எழுப்பிவிடுங்க” என்றவள் கொட்டாவியை அழகாக வாயைத் திறந்து அனுப்பினாள். எனக்கும் அது தொற்றிக்கொள்ள ரூமுக்குச் சென்று தம்மைப் போட்டுவிட்டு 1.15க்கு செல்லில் அலாரம் வைத்துவிட்டுப் படுத்தேன். எப்படி அவளைக் கவிழ்ப்பது என்ற நினைப்பைக் களைப்பு ஓவர்டேக் செய்ய, தூங்கிப்போனேன்.

1.15க்கு எழுந்து முகம் கழுவி, மீண்டும் தம்மடித்துவிட்டு வந்தனாவின் கதவைத் தட்டினேன். அவள் நன்கு தூங்கி எழுந்து, முகம் கழுவி பளிச்சென்று இருந்தாள்.

“அழகா இருக்கீங்க வந்தனா”.

“எதுக்கு இதெல்லாம்? தேங்க்ஸ் எனிவே” என்றபடி பையனைக் கூப்பிட்டுக்கொண்டு கிளம்பினாள்.

செஃப் அருமையான சாம்பார், ரசம், அவரைக்காய்ப் பொரியல் என்று செய்து அசத்தியிருந்தார். அவருக்குக் கணிசமாக டிப்ஸ் கொடுத்துவிட்டு, சாப்பிடும் போது ”இந்த சாப்பாடு ஓகேயா வந்தனா?” என்றேன்.

“சூப்பர் கண்ணா. இப்பத்தான் போன உயிர் வருது. தேங்க்ஸ்” என்றாள்.

“வெறும் தேங்க்ஸ்தானா?” என்றேன்.

“ஏன் டிப்ஸும் வேணுமா?”.

“பணமால்லாம் வேணாம்”.

“ரொம்பத்தான் ஓப்பனாப் பேசறீங்க. காலைல பிராவப் பத்தி. இப்ப இப்படி”.

“தப்பா வந்தனா?”.

“இந்த மாதிரி சின்னச் சின்ன சில்மிஷக் கமெண்ட் எனக்குப் பிடிக்கும்” என்றாள்.

“கமெண்ட் மட்டும்தானா?”.

மெதுவாக என் காதருகில் வந்து “பையன் பாத்துக்கிட்டே இருக்கான். கொஞ்சம் கண்ட்ரோல் பண்ணிக்கங்க. அப்படியே வரிக்குவரி அப்பாகிட்டப் போட்டுக் குடுத்துருவான்” என்று கிசுகிசுத்தாள்.

பிரா இல்லாத வெளீர் முலைகளின் அரைவாசி அவளுடைய ரவிக்கையின் மேல்பாகத்தின் வழியே தெரிய, அதை ரசித்தபடியே “தேங்க்ஸ் வந்தனா” என்றேன்.

“தேங்க்ஸா? எதுக்கு?” என்றவள், நான் அவளுடைய முலை தரிசனத்துக்குத்தான் நன்றி சொல்கிறேன் என்று நினைத்து, சேலையின் முந்தானையால் ரவிக்கையோடு முலையை மூடினாள்.

“உங்களுக்கு உங்க பையன் மேலயும், உங்க புருஷன் மேலயும்தான் பயம். உங்களுக்குப் பிரச்னையில்லன்னு கோடி காட்டுனதுக்கு” என்றேன்.

“ஐயையோ.... அப்ப நானாத்தான் சிக்கிட்டனா?” என்றாள்.

“சிக்க வச்சிருவோம்ல” என்று கண் சிமிட்டினேன்.

ரூமுக்குத் திரும்பினோம். அவள் தன்னுடைய ரூம் கதவைத் திறந்து பையனை உள்ளே அனுப்பிவிட்டு, தானும் நுழைந்து, கதவை மூடுமுன் “பையன் தூங்கினப்புறம் வர்றேன். நீங்க தூங்கிடாதீங்க” என்பதுபோல் சைகையாலேயே செய்து காட்டினாள். நான் பெருவிரலை உயர்த்தினேன். என்னுடைய ஜட்டிக்குள் இருந்த பெருவிரல் எப்பொழுதோ உயர்ந்து நின்றது.

என்னால் ரூமில் நிம்மதியாகப் படுக்க முடியவில்லை. கண்ணை மூடினால் தூங்கிவிடுவேனோ என்று பயமாக இருந்தது. இன்னும் 4 மணிநேரத்தில் ஏர்போர்ட்டுக்குக் கிளம்ப வேண்டும். வந்தனாவின் பையன் தூங்கியிருக்க வேண்டும், அதே நேரம் வந்தனா தூங்கிப்போகாமல் இருக்க வேண்டும். எனக்கு இருக்கும் இந்தப் பரபரப்பும் படபடப்பும் அவளுக்கும் இருக்குமா? கேட்க வேண்டும். போய் அவளை அழைத்து வரலாம் என்று பார்த்தால், அவளுடைய பையன் விழித்திருந்து விட்டால், முதலுக்கே மோசமாகிவிடும்.

சரியாக 4 மணிக்கு வந்தனா கதவைத் தட்டினாள். ஓடிப்போய்த் திறந்தேன்.

“தூங்கியிருப்பீங்களோன்னு நினைச்சேன்” என்றாள் கதவைத் தாழ்போட்டபடியே.

“சான்ஸே இல்ல. எப்படா வருவீங்கன்னு காத்துட்டுல்ல இருக்கேன்” என்றேன், என் பேண்ட்டைக் கழற்றி, சட்டை, ஜட்டியில் இருந்தபடியே. 

“என்ன வந்தவுடனே ஆட்டமா?” என்றாள் வந்தனா, சேலையை ரவிக்கையில் பொருத்தியிருந்த ஊக்கை நீக்கியபடி.

“பின்னே. இன்னும் ரெண்டு மணிநேரத்துல கெளம்பணும்ல. இல்லேன்னா நாளைக்குப் போவோமா. அப்படின்னா நைட்டு செய்வோம். விசா நாளைக்கு வரைக்கு இருக்கு” என்றேன் என்னுடைய சட்டையைக் கையில் எடுத்தபடியே.

”ஐயையோ... இன்னொரு நாளா? நாளைக்கு லேண்ட் ரெஜிஸ்ட்ரேஷன் இருக்கு சாமி. சென்னைல இருந்தே ஆகணும். இன்னிக்கே வச்சிக்கலாம்” என்றபடியே சேலையை உருவி எறிந்து பாவாடை ரவிக்கையில் நின்றாள்.

“பையன் முழிச்சிக்க மாட்டானா? உங்க ஹஸ்பெண்ட் ஃபோன் பண்ண மாட்டாரா?” என்றேன்.

“பையன் நல்லாத் தூங்கிட்டான். எந்திரிக்க எப்படியும் ஒரு மணிநேரம் ஆகும். நடுவில எந்திக்கவே மாட்டான். எனக்குத் தெரியாதா? வீட்டுக்காரருக்குக் கால் பண்ணி ‘தூங்கப்போறேன். டிஸ்டர்ப் பண்ணாதீங்க’ன்னு சொல்லிட்டேன். யூ டோண்ட் ஒர்ரி” என்றவள் ”இங்க என்ன ’நீங்களும் வெல்லலாம் ஒரு கோடி’யா நடக்குது? பிரகாஷ்ராஜ் மாதிரிக் கேள்விமேல கேள்வியாக் கேட்டுக்கிட்டே இருக்கீங்களே. புருஷனுக்குத் தெரியாம செய்யப் போறேன். எவ்வளவு கேர்ஃபுல்லா இருப்பேன்னு தெரியாதா?” என்றாள்.

”அப்படின்னா சரிதான். நானும் உஷாவுக்கு அப்படியே சொல்லிர்றேன். ஒன் மினிட்” என்று சொல்லி உஷாவை அழைத்து “தூங்கப்போறேன்” என்றேன். அவள் “பாத்து கண்ணா. தூங்கிடப்போறே. இன்னொருக்கா ஃப்ளைட்ட மிஸ் பண்ணிட்டேன்னு சொல்லாத” என்றாள். “இல்ல இல்ல. கையோட ரெடியா அலாரம் வச்சிருக்கேன்” என்றபடியே வந்தனாவின் பாவாடைக்குமேல் புண்டைப் புடைப்பைத் தேடி அமுக்கினேன். அவள் “ஸ்ஸ்” என்றாள். உஷா “அங்க என்ன என்னமோ ஸ்ஸ்னு சத்தம்?” என்று கேட்க, நான் “டிவில ஏதோ படம். இதோ ஆஃப் பண்ணிடறேன்” என்றபடியே வந்தனாவின் வாயில் கையை வைத்து மூடினேன். உஷாவுடன் ஃபோனைக் கட் பண்ணினேன். வந்தனா என் விரல்களைப் பற்களால் வலிக்காமல் கவ்வினாள்.

“என்ன வந்தனா, பிரா போடல போலிருக்கு” என்றபடியே ரவிக்கைக்கு மேலாக முலைகளைத் தடவினேன். சூப்பர் சாஃப்டாக, அதே சமயம் விரைப்பான காம்புகள் என் கையை நெருட அப்படியே முலைகளை இன்னும் அழுத்தமாகக் கசக்கினேன்.

”எப்படியும் கழட்டத்தானே போறீங்க. அதான் போடாமலே வந்துட்டேன். நீங்க ஏர்போர்ட்ல மொதமொதலா என் பால்ஸத்தானே பாத்தீங்க?” என்றவள் ரவிக்கையைக் கொக்கி நீக்கினாள். “எல்லா ஆம்பளைங்களும் அங்கதான் மொதல்ல பாப்போம்....” என்றபடியே நானும் கொக்கிகளைக் கழட்ட உதவினேன்.

“நான் போட்டிருந்தது கருப்பு பிரா. அதுனால அழுக்காகாதுங்கற மாதிரி கமெண்ட் வேற அடிச்சீங்களே. அப்பவே நினைச்சேன் நீங்க என்னயக் கவுக்கப் போறீங்கன்னு. சரியாப் போச்சு. ஆனாலும் ரொம்பத் தைரியம்தான். பழகிக் கொஞ்சநேரம்தான் ஆச்சி” என்றபடியே ரவிக்கையை உருவி என் பெட்டில் போட்டாள்.

“ரொம்பப் பயந்துபோய் இருந்தேன் தெரியுமா வந்தனா? நாம பாட்டுக்குக் கமெண்ட் அடிச்சிட்டு வந்துட்டோம், அந்தப் பொண்ணு என்ன நினைக்குமோன்னு தெரியலயேன்னு குழம்பிக்கிட்டே இருந்தேன்” என்றேன்.

“ஒண்ணு மட்டும் நினைச்சிக்கங்க கண்ணன். நானும் மனுஷிதான். ஒங்களுக்கு இருக்கிற மாதிரியே செக்ஸ்ல இண்ட்ரஸ்ட், சைட்டடிக்கிறது, அப்படின்னு எல்லாமும் எனக்கும் உண்டு. ஆனா, அதுக்காக பாக்கறவங்க எல்லார்கிட்டயும் படுக்கணும்னு நினைக்க மாட்டேன். இதுவரைக்கும் இப்படி யார்கிட்டயும் படுத்ததில்ல. உங்ககிட்ட கொஞ்சம் எல்லை மீறுனாத் தப்பில்லைன்னு தோணுச்சி. அதுக்கேத்தாப்போல நீங்களும் தொடர்ந்து காய நகத்திக்கிட்டே இருந்தீங்க. எப்படா படுத்து உங்ககிட்ட சுகம் அனுபவிப்போம்னு இருந்துச்சி” என்ற வந்தனா மேலே ஒன்றும் போடாத சிக்கென்ற 32” முலைகளைக் காட்டிக்கொண்டு, வெறும் பாவாடையுடன் என் பெட்டில் மல்லாக்கப் படுத்தாள். நான் அவளருகில் படுத்து, என் சட்டையையும், ஜட்டியையும் கழற்றினேன்.

என் பக்கம் திரும்பிய வந்தனா, என் சுண்ணியைக் கையில் பற்றிப் பிசைந்தபடியே, முலைகளை என் வாய்ப்பக்கம் கொண்டு வந்தாள். சிற்பியின் கைகொண்டு செதுக்கிய சீரான கோவில் சிலையில் உள்ள முலைகள் போல் அட்டகாசமான கெட்டியான முலைகள் என் கண்ணருகில் வாயருகில் பளபளப்பான காம்புகளுடன் காட்சியளித்தன. அவற்றைக் கையாளுவதா அல்லது வாயாளுவதா என்று புரியாமல், இரண்டையுமே செய்ய முடிவு செய்தேன். இடது முலையைக் காம்போடு கவ்வி, வலதுமுலையைக் கையால் பிசைய ஆரம்பித்தேன். கைக்கடக்கமான 34” அழகு முலைகளைச் சப்புவது ஏதோ சுவையான ஜவ்வு மிட்டாயைச் சப்புவது மாதிரி இருந்தது. அவளுடைய கூரிய காம்புகள் நான் சப்பச் சப்ப, பிசையப் பிசைய விரைத்துக்கொண்டே ஒரு மினி சுண்ணி மாதிரி ஆயின. நான் அவளுடைய காம்புகளைக் கிட்டத்தட்ட ஊம்புவதுபோல் உறிஞ்சிச் சப்பினேன். பால் வராவிட்டாலும், பால் வாசனை நிரம்பிய முலைகள் என் சுண்ணியை ஒரேயடியாக உசுப்பேற்றி கொழுக்கட்டை போல் விரைக்க வைத்தன.

என் சுண்ணி அவளுடைய புண்டையைப் பாவாடைக்குமேல் மோப்பம் பிடித்துத் தேடிக்கொண்டிருந்தது. சட்டென்று அதைக் கைப்பற்றியவள் சுண்ணியின் முன்பகுதித் தோலைக் கீழிறக்கி, நுனியைக் கையால் தடவி, விரலால் நுனித்துளையில் இருந்த முந்நீரைத் தொட்டு வாயில் வைத்துக்கொண்டாள். அப்படியே 69 போஸில் என் பக்கமாகத் திரும்பிப் படுத்து, பாவாடையை உருவினாள். நான் கொஞ்சம் மடங்கி என் சுண்ணியை அவள் வாய்ப்பக்கம் கொண்டுசென்றேன். உரித்த வாழைப்பழத்தை வாய்க்குள் திணிப்பதுபோல், என் சுண்ணியைக் கவ்விச் சப்ப ஆரம்பித்தாள். நான் அவளுடைய புண்டைப்பக்கம் கண்ணைக் கொண்டுசென்றேன். மிக அழகான கருகருமயிர் வேலியிட்ட முக்கோணப்புண்டை அது. ஆலிலை போல் மேலிருந்து கீழே சிறிதாகிக்கொண்டே போய், சின்னக்கோடாய் முடிந்திருந்தது. அந்தக் கோட்டை ஒட்டியபடி புண்டை மயிர்க்கற்றை பின்னிச் சுருண்டிருந்தது. அதைப் பார்த்தால் ஓடையின் இருபுறமும் அடர்த்தியான புதர் முளைத்திருப்பதுபோல் இருந்தது. புண்டையின் ஓடையில் நீண்ட மெல்லிய பிளவில் கொஞ்சம் ஈரக்கசிவு இருந்தது. கிண்ணத்தில் மிச்சமிருக்கும் பாயசத்தை வழித்தெடுப்பதுபோல் நாக்கால் நீவி நக்கி உறிஞ்சினேன். புண்டையை மொத்தமாக வாயினுள் அடக்கிச் சப்ப முயன்று தோற்றேன். பாதிப் புண்டையே வாய்க்குக் கிடைத்தது. முடியோடு வந்தனாவின் புண்டையைக் கவ்வுவதும், வாய் முடியைவிட்டு விலகி, புண்டையிதழ்களுக்குள் நழுவுவதும் வந்தனாவை நன்றாகவே உசுப்பியிருக்க வேண்டும். அது ரதிநீரா அல்லது நதிநீரா என்று நான் குழம்பும் அளவுக்குக் கொட்டோ கொட்டென்று கொட்டிக்கொண்டேயிருந்தாள். பனம்பழத்தைச் சப்பிய வாய்போல் என் வாய் முழுவதும் சொதசொதவென்று ஆகிவிட்டது.

“ச்சீய்... இதையெல்லாமா சப்புவாங்க?.....” என்றாள் வந்தனா, இன்னும் என் வாயில் புண்டையை இடித்து.

“இந்த ச்சீய்தான் செம கிக்கேத்துது வந்தனா”.

“வேற எதெல்லாம் கிக்கேத்துது. உங்களுக்கு?”.

“எல்லாமே... உங்க பெயர்ல இருந்து எல்லாமே?”.

“ஆனா......நீங்க என்னய வாங்க போங்கன்னு சொல்லாம வா போன்னு சொல்லலாமே கண்ணன்?”.

“ம்ஹும்... அப்படிச் சொன்னா அது என் ப்ராப்பர்ட்டி மாதிரி ஆயிடும். வாங்க போங்கன்னு சொல்லிக்கிட்டே, யாரோ ஒரு புருஷன் கட்டின தாலியப் பாத்துக்கிட்டே ஓக்கறதுல தனி கிக் இருக்கு வந்தனா” என்றபடியே என் சுண்ணியை அவள் வாயில் ஓப்பதுபோல் இடித்தேன். அவளுடைய நாக்கும், பற்களும், உள் கன்னச் சதையும், தொண்டைக்குழியும் இடிக்க இடிக்க எனக்குப் பல் முளைத்த புண்டைக்குள் இடிப்பதுபோல் சுகவேதனையைக் கொடுத்தன. இன்னும் நீடித்தால் வாயிலேயே மங்களம் பாடிவிடுவேன் என்று தோன்றவே, சுண்ணியை உருவி அடுத்த ஸ்லாட்டுக்குள் திணிக்க முடிவு செய்தேன்.

“என்ன வந்தனா... பேக்கேஜை செக்கின் பண்ணிடுவோமா?” என்றபடியே அவளை மல்லாத்தி, கால்களை விரித்து என் ரன்வேயைத் தயார் செய்தேன்.

“சீக்கிரம் ஆகட்டும். டேக் ஆஃப் பண்ணிருவோம்” என்றாள் வந்தனா, தன்னுடைய முலைகளைத் தடவியபடியே.

”என்ன செல்லம்.. ஊறுதா?” என்று அவளுடைய முலைகளைப் பிசைந்து, குனிந்து சப்பியபடியே வந்தனாவின் அழகுப்புண்டைக்குள் என் சுண்ணியைத் திணித்தேன். ”ப்ரெக்னண்ட் ஆயிட மாட்டீங்களே?” என்றேன். “ம்ஹும்... காப்பர்-டி வச்சிருக்கேன்” என்று கண்ணடித்தாள். ஆளே இல்லாத பஸ்சில் அடித்துப்பிடித்து ஏறுவதுபோல், என் சுண்ணி அதிரடியாக அல்ரெடி ரெடியான அவளுடைய புண்டைக்குள் பொதுக்கென்று புகுந்துகொண்டது. இதுவரை அவளுடைய வாய்க்குழாய்க்குள் குளித்த என் சுண்ணி அவள் பாத்டப் புண்டைக்குள் சலக்புலக்கென்று நீராடியது. கூடவே சோப்புப் போடுவதுபோல் அவளுடய தேன்சுரப்பும் சேர்ந்துகொள்ள அமர்க்களமான ஓழாட்டம் அங்கே நடந்தது.

வந்தனாவின் புண்டைக்குள் என் சுண்ணி இடிக்க இடிக்க சலப்சலப் என்ற ஒலி அறையின் சுவர்களில் பட்டு எதிரொலிக்க, அவள் அந்தச் சப்தம் கேட்டு வெட்கம் தாங்காமல் முகம் மூடிக்கொண்டாள். நான் அவளுடைய கையை விலக்கி, அழகான உதட்டைக் கவ்வி முத்தமிட்டு, அவளுடைய புண்டையின் வாசனையையும் சுவையையும் அவளுக்கே ஊட்டினேன். அவள் என் உதட்டை வெறியோடு கவ்வி, புண்டையை ஒரு தூக்குத் தூக்கிக் கொடுத்தாள். என் சுண்ணி ஒரேயடியாகக் குஷியாகி விண்விண்ணென்று அதிர ஆரம்பிக்க, உடலில் செல்கள் எல்லாம் ஓவர்டைம் செய்து உணர்ச்சியை உசுப்பேற்ற, கொட்டைகள் சுருங்கி விரிய, என் சுண்ணியிலிருந்து சீறிப்பாய்ந்த என் விந்து வந்தனாவின் கருகரு மயிர் சூழ்ந்த கெட்டியான அழகான புடைத்த புண்டைக்குள் சர்சர்ரென்று பாய்ந்தது.

“செமத்தியான சாமான் வந்தனா உங்களுக்கு” என்றேன்.

“ம்ம்.. இருக்கும் இருக்கும். இன்னொரு ஆளுக்குச் சொந்தமானதுல செஞ்சா அப்படித்தான் இருக்கும்” என்றாள்.

இருவரும் ஒரே நேரத்தில் ஷவரில் குளித்து ரெடியானோம்.

ஃப்ளைட்டில் கிளம்பி சென்னை வந்து லக்கேஜை எடுத்துக்கொண்டிருக்கும்போது என்னருகில் வந்து “கண்ணா... இலங்கையில் நடந்தது நடந்ததா இருக்கட்டும். சவுதியில வந்து கண்டின்யூ பண்ண வேண்டாம். ரிஸ்க்” என்றாள்.

ஆனால், அந்தப் பத்தினி(?)யின் வாக்கு பலிக்காது என்றே நினைக்கிறேன். ஏனென்றால், நான் சவுதி திரும்பிய இந்த இரண்டு வாரங்களுக்குள் சென்னையிலிருந்து சரியாக 42 தடவை கால் பண்ணிவிட்டாள். 

[சுபம்]